Thuis...

Ik ben inmiddels alweer ruim een maand thuis.
Nog een maand voor ik mijn 40e levensjaar inga.
Dualiteiten alom, want de rust in mijn geest en lichaam is vooralsnog ver te zoeken.
Heb ik al die tijd in India geen zogenaamde “Delhi Belly” gehad, vanaf de dag dat ik thuis ben is er de nu door mij genoemde “Boekel Buik” geweest. En dat slaat niet op de extra kilootjes die er stiekem ingeslopen zijn de afgelopen tijd (ook vervelend…), maar op de ‘afvalproductie’ zeg maar…
Daarnaast is het hele avontuur me niet in de koude kleren gaan zitten. Duurde het na een bus- of treinrit (die talloze, vaak van meer dan 12 uur durende) enkele dagen voordat het stuiteren uit mijn lichaam was, zo ben ik ook geestelijk nogal door elkaar geschud. Er zijn nogal wat indrukken, inzichten, confrontaties en dergelijke geweest die me ook nu nog bezighouden. En dat is prima, maar ik merk dat het nogal wat consequenties met zich meedraagt. Waaronder het aanpakken van diverse kwesties. En daar gaat nogal wat tijd in zitten. Maar ook hiervoor geldt; alles sal reg kom!

Dusssssssss………. Positief denken, genieten van de fantastische lente tot dusver, die heerlijke zomer straks in en volop het leven weer in.

Want potverdrie, wat WAS het geweldig thuiskomen die 16e april! Zon, droog, lekker warm en goede berichten. Heerlijk! Daar heb ik dan ook volop van genoten!

De laatste 2 weken in India waren STIKHEET! Iets TE wat mij betreft. Maar ook verrassend.
In Gokarna nam ik op 6 april afscheid van Ted en Jo en vertrok ik naar de provincie Goa. Ja, toch wel. Ondanks dat ik daar voor vertrek een (voor)oordeel over had… Ik kwam aan in Arambol, waar het bijna uitgestorven was. Het was het einde van het seizoen en vele handelslui van daar (waren al) vertrokken naar het noorden, Manali o.a. Daar begon het seizoen NU. Ik kwam terecht in een guesthouse waar ik de ENIGE logé bleek te zijn. Ach ja… voor 100 roepies met je eigen douche en WC… Er zijn ergere dingen. Haha. ’s Avonds bleek er altijd een soort van bijeenkomst te zijn op het strand om bij zonsondergang te jammen. Dat was een goede manier om wat lui te treffen en te ontmoeten, want van mijn hostel moest ik het dus niet hebben. Tijdens zo’n jamsessie kreeg ik de 2e avond een telefoontje van Ted en Jo; Zij waren OOK in Arambol aangekomen en wilden me opzoeken. SUPER!! Even later kreeg ik ook van Miguel (Portugees, die ik in Dharamsala (meditatiecursus) had ontmoet) een telefoontje dat hij in Arambol was voor een paar uur met Felipe, een vriend. Wat een reünie! Geweldig!

Twee dagen later vertrok ik met Ted en Jo naar Anjuna, waar de zus van Jo woonde. Ik zou daar Miguel en Felipe gaan opzoeken, want zij hadden daar een huisje gehuurd. Aangezien er in Arambol niets meer te beleven viel, leek het me ook wel leuk om een andere plaats mee te maken in Goa.

En daar kwam ik er ook achter hoe ontzettend MOOI het gebied was. De Portugese invloeden zijn OVERAL duidelijk zichtbaar en wordt er zelfs nog zo nu en dan Portugees gesproken. De natuur is overweldigend en op plekken waar geen toeristen komen is het ook nog prettig volk wat je vriendelijk gedag zwaait. Dat was wel eens anders in sommige plekken in dit land…

Op maandag 12 april ben ik naar Mumbai teruggegaan met de bus. 14 uur lang in een stoel en een chagrijnig gezicht naast je. Hmmmm…. Niet zo’n prettige ervaring. Om nog maar te zwijgen over de aankomst in Mumbai, want dat was helemaal verrot. Ik zal de details van de laatste dagen in Mumbai weglaten, maar het komt hierop neer; ik zou naar Ruhi (van Vipassana in Igatpuri) gaan, maar zij had pas de 14e tijd. Dus bleef ik in Mumbai centrum, waar ik alleen plek vond in een duurder hotel. Heb daar wel een bijzonder indrukwekkend Hindu/Krishnafeest in een tempel mee mogen maken als enige ‘blanke’ en met fijne mensen om me heen; Ram Navami. Enkele leuke meiden leren kennen, die ook in een Bollywood film zouden figureren, maar we waren met te velen en dus besloten we samen de dag door te brengen. 14 en 15 april ben ik bij Ruhi in Thane geweest (EINDELIJK een Bollywoodmovie gezien! Grappig feitje; ze staan voor aanvang van de film op om het nationaal volkslied te zingen met de Indiase vlag op het scherm, haha) en ’s avonds ben ik met de bus richting vliegveld gegaan. Mijn vlucht zou om 5.15u vertrekken en ik zou dan ook 5 uur lang moeten wachten daar. Ik zou met de rikshaw naar het vliegveld moeten gaan vanaf een bepaalde halte, maar dat lukte niet zo goed. Toen heeft een jongen aangeboden me te brengen en dat heeft hij ook gedaan. Na me ruim 3 uur lang rond te hebben gereden met prima muziek, lachen, koffie, zingen en me plekken in Mumbai te hebben laten zien. Wat een wonderbaarlijk afscheid van Mumbai en van India. Te gek! En dat terwijl ik het die laatste dagen zó zwaar had en er niet snel genoeg een einde kon komen aan die laatste loodjes… Tja. Het is zoals het is….

Ik had voor dit laatste India bericht nog een boel ditjes en datjes gepland, maar die laat ik liggen. Laat ik enkel dit zeggen; ik ben blij dat ik de hele India ervaring heb mogen meemaken en ik sluit niet uit dat ik er nog eens een kijkje ga nemen. Ondanks de diverse vervelende dingen die ik heb mee moeten maken met verschillende Indiërs, de beloven-en-niet-doen-mentaliteit en het onaangename gevoel van CONTINU gezien worden als een “walking roepie” oftewel een wandelende pinautomaat…

Het is een land van uitersten en dat heb ik tot in de kleinste vezel mogen en moeten ondergaan.
Wat het voor MIJ was;
Boeiend, interessant, indrukwekkend, machtig, overweldigend, druk, lawaaierig, corrupt, bijzonder, aandoenlijk, vermoeiend, patserig, fantasierijk, grappig, intens, verwarrend, schijnheilig, tegenstrijdig, extreem, kleurrijk en onvergetelijk.

Namaste!
Marlou