Mijn wandelavontuur naar Santiago de Compostela

Mijn Camino; wandelend van Portugal (Porto) naar Santiago de Compostela in Spanje en daarna door naar Bilbao. 11 oktober tm 9 november 2022

Aangezien ik tijdens mijn reis druk was met routes uitstippelen, spullen drogen (veel regen!) [e-38] organiseren, gesprekken met mensen die ik ontmoette, eten, spieren [e-38] gewrichten verzorgen en/of rusten, dan wel slapen, heb ik praktisch niets geschreven. Dus zal ik in dit album proberen kort maar krachtig een indruk te geven van mijn wandeltocht gedurende 4 weken door het Noorden van Portugal en Spanje.

Alleen in Porto zelf al had ik op mijn vrije dag ter acclimatisering zo'n 17 km gelopen op mijn slippers. Het was een stralende dag, ik voelde me goed en genoot van deze boeiende stad.

De volgende ochtend (13 oktober, na 3 uurtjes slapen, 3 hoog (!) op een stapelbed! mijn 1e keer in die opstelling, haha) was ik erg zenuwachtig. Ik sprak tijdens het ontbijt in het hostel met een vrouw uit Veghel (zat heel toevallig tegenover me!) en ze vond het niet raar en/of erg dat ik wat emotioneel was.Vol goede moed vertrok ik even later met mn rugzak die 6,5 kg woog. Volgens 'experts' prima voor mijn bouw. Ik had de avond ervoor een paar screenshots gemaakt van de beschreven route...

Maar na een uur kwam ik weer aan bij mijn hostel in het Sao Bento treinstation!! Grrrrrr....

Dus toen ben ik de gele pijlen gaan volgen. Die geven de pelgrimsroute aan naar Santiago de Compostela. De blauwe pijlen geven de andere richting aan; die gaan naar Fatima.

Met een grote glimlach vervolgde ik mijn tocht. Vrijheid, lekker weer, avontuur; ik was helemaal in mijn element!

Maar na enkele uren vond ik het wel vreemd dat ik nog steeds in de bewoonde wereld was... Ik ging een barretje in, bestelde wat te drinken en checkte via WIFI mijn locatie en waar ik me op de route bevond...

Ik bleek de route central te hebben gevolgd! Dat is de minst mooie route (op dat gedeelte in ieder geval) en dus besloot ik te zoeken naar een herberg. Dan liet ik mooi de boel de boel voor vandaag. Ik vond een herberg online en daar liep ik naartoe. Helaas was die nog 2 uur gesloten. Daar ging ik niet op wachten, dus liep ik door.

Verder zonder de gele pijlen, maar wel richting de kust. Dát was immers mijn intentie; de kustroute volgen! Dus op naar Matosinhos. Om zeker te weten of ik goed liep, vroeg ik een jongen die voorbij kwam wat de kortste route naar Matosinhos was. "De tramrails volgen, maar dat is nog wel heel ver".Hoe ver dan, vroeg ik hem. "Wel een kilometer", zei hij. Haha, dat is peanuts natuurlijk! Dus liep ik vrolijk door tot ik in Matosinhos kwam. Daar zocht ik een andere herberg/hostel, maar ook díe was nog een uur gesloten!

Ik had inmiddels honger gekregen en toen ik dan ook een restaurant met dagmenu vond, installeerde ik me binnen;ging naar de wc, telefoon aan de lader en een wijntje bestellen. Op mijn gemakkie kon ik toen mijn plan uitstippelen. Wat te doen?

Na de heerlijke maaltijd met verse sardientjes liep ik op aanraden van het personeel naar de grote brug. Daar zou ik over moeten steken en mijn weg vervolgen.

De brug was niet te missen; een enorm gevaarte wat juist openstond toen ik aankwam. Er stonden mensen te wachten om over te steken. Ik liep verder naar voren en spotte er een meisje met rugzak. Ik keek haar aan en vroeg; Camino? Camino, zei ze met een lach. Ik ging naast haar zitten en vanaf dat moment hebben we dagenlang bijna non stop gekletst en gepraat met elkaar. Wat een super meid! Even ervoor had ze huilend op het strand gezeten, omdat ze niet wist hoe dit alles aan te pakken. En daar kwam ik! We hadden elkaar dus op een perfect moment gevonden. .

We gingen informatie en stempels verzamelen. En warempel; het bleek de Dag van De Pelgrim te zijn! We kregen bij het VVV een flesje handgel, een button, een plattegrond een stempel en een bult informatie.Glunderend liepen we verder. Het liep al tegen zonsondergang en dus besloten we van de actie gebruik te maken die ons zojuist ter ore was gekomen; een wijntje en een tapa voor 3 euro. Jihaaaaaaaaaaa! Bijna decadent zaten we te genieten op het terras in de zon.

Maar we moesten door, als we in ieder geval voor het donker nog bij het adres aan wilden komen wat we op het oog hadden; een camping in Angeiras.

Het werd al donker toen we er uiteindelijk aankwamen. We regelden een cabin voor ons samen. Top! We zaten nog even op het terras bij het restaurant en gingen even later slapen. Tenminste.... dat was de bedoeling. Maar wat hoorde ik toch de hele nacht?? De beambte bij het VVV die middag had tegen ons verteld dat men aldaar flink aan het bidden was voor regen; het was al zó lang droog en warm! Dát was het; REGEN! Niet te zuinig ook.Hoe fijn voor ze! En voor ons was het prima, want in de ochtend was het weer droog. Dus na het douchen knoopten we de handdoeken aan de rugzak, zodat die konden drogen in de zon. We trokken zelfs onze korte broeken aan op het strand en genoten van het heerlijke zonnetje en de lekkere temperatuur.

14 oktober 2022:

Na ons ontbijt (koffie en een stuk gebak wat hier gebruikelijk is) zetten we onze reis voort richting Póvoa da Varzim, waar we onze zinnen op gezet hadden om die dag te gaan halen...

De aandoenlijk kleine dorpjes leken soms uitgestorven. Toch dook er dan soms ineens een restaurantje op waar alle locals op dat moment zaten te eten. We vroegen om een tafel en voor ons werd er nog wat geregeld (we waren aan de late kant). Voor een habbekrats aten we de meest verse vis en dronken de lekkerste wijn. Ook dát konden we goed samen; genieten!

Een babbeltje hier en daar en wat lokale tips verwerven. En met onze nieuwe kennisjes op de foto. Gezellig!

We vervolgden onze weg langs het strand. Zo nu en dan weken we van de kustroute af en namen we de costal. Er waren namelijk 3 verschillende routes aan de kust; de central (die meer door de dorpjes liep en niet direct aan de kust lag), de costal (die de kustlijn volgde, maar niet direct op het strand was) en de literal (die via een soort van houten vlonderpad direct de strandlijn volgde). We liepen maar net hoe het ons het beste uitkwam. ;-)

In Azurára hielden we weer even pauze. De schommelbank lonkte ons. Schitterend plekje om even de beentjes wat rust te gunnen en een fotosessie te houden. :-)

Om vóór het donker in Póvoa da Varzim aan te komen, moesten we toch nog wel even doorstappen. De laatste kilometers waren het zwaarst. Maar tegen zonsondergang kwamen we aan in de herberg die speciaal voor pelgrims was; een mooi complex in een soort kerk met slaapzalen. Lily en ik wilden even naar het strand nadat we onze bedjes hadden opgemaakt (met wegwerp bedovertrek en plastic covers). Het was al donker en het strandzand voelde heerlijk aan mijn voetjes die na al die kilometers zó gevoelig waren!

We vonden een Braziliaanse bar en bestelden Caipirinhas en hadden een lol!

In de donativo herberg (die enkel en alleen toegankelijk is voor pelgrims) ontmoetten we Hans uit Duitsland en hij besloot met ons mee te lopen. Vol goede moed na een verfrissende douche gingen we op zoek naar koffie en wat te eten. Dat vonden we, maar toen we weer wilden gaan wandelen, vielen er ineens wat druppeltjes uit de hemel neer. Onze eerste regen! We vonden het wel amusant en maakten er een fotoshoot van met onze wegwerp poncho's. Hilarisch!

15 oktober 2022:

De verfrissende druppels droogden langzaam op en ging over in zo nu en dan wat miezer. Via een prachtige route vervolgden we onze weg over vlonders, zandpaden, bruggetjes en vlaktes. Onderweg kwamen we (eindelijk) wat andere pelgrims tegen. Waaronder Andréa (26) uit de buurt van Turijn. Wat een heerlijk mens! Ze zat er aardig doorheen en op onze eigen manieren sleepten we haar (en elkaar) door de laatste kilometers tot aan ons lunchadresje in Apúlia, wat we na veel vragen toch nog 'toevallig' vonden, haha. Hier hadden ze een speciaal Pelgrimsmenu, ons eerste! Wat een luxe; voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht, brood, wijn en koffie (na) en dat alles voor 9 euro per persoon! De schoenen gingen uit en we installeerden ons buiten op het terras. Het werkte aanstekelijk, want er kwamen nog een paar pelgrims naar het terras en met zn allen genoten we volop van al het lekkers en de gezelligheid. We namen een video op voor Marian en Pieter die vandaag trouwden en waar ik dus niet bij kon zijn. Leuk om dit zo met zn allen op te nemen! Ook pa werd vandaag 75 jaar, dus die stuurde ik ook een felicitatie.

We vervolgden onze camino en kwamen op ons tandvlees moe maar voldaan aan in de pelgrimsherberg in Marinhas. De plastic bedden en de wegwerphoezen waren al gewoon en dus installeerden we ons in één van de zalen. Wow, wat een drukke zaal was dit! Ik vermoed zo'n 30 mensen in een zaaltje van 10 bij 3 meter... Ai... Zo leer je wel veel mensen kennen uiteraard, maar die nacht was het (na het etentje in het dorp) niet meer zo leuk. Het werd een waar snurkconcert; was de 1 klaar, begon de ander. Tot die nacht had ik al bizar weinig slaap genoten, maar ik rustte wel uit en was daardoor iedere ochtend toch weer monter. Dit keer heb ik me echter dusdanig liggen frustreren, dat ik meditaties heb beluisterd in bed en toen dat niet hielp, me er getracht bij neer te leggen dat het niet meer ging lukken. De volgende ochtend wilde ik dan ook mijn tijd nemen en zei de rest gedag...

zondag 16 oktober 2022:

Ondanks de megaverrotte nacht wist ik mijn humeur tot de orde te roepen en kwam ik uiteindelijk vol goede moed, stralend en enthousiast weer buiten en had ik zin om de rest van deze dag geslaagd af te leggen. Tot mijn verbazing stond het groepje, waarvan ik even ervoor afscheid had genomen, nog bij een koffiebarretje en daar rende ik dan ook à la Marlou's op af, haha. SuperrrrrrHanzieeeee roepend. Die bleek aan het filmen te zijn. Ik noemde hem al sinds onze ontmoeting zo, omdat hij een grote, gewone (!) handdoek aan zijn rugzak bond of om zijn schouders had. Als soort van cape. Hihi. Afijn, ik dronk een koffietje met ze mee en besloot even later met Andréa verder te lopen. Maar zij had zo een enorme pijn in haar benen, dat ze me adviseerde zonder haar verder te lopen. Dat deed ik, want het tempo wilde ik er wel in houden... Via prachtige dorpjes, waaronder Belinho (waar gezang en muziek uit de speakers kwam die weer uit een kerk kwamen) waar ik nóg een keer twijfel had over de route. Ik liep een eindje door, maar er werd door een oude man op een raam getikt en hij wees me de andere kant uit. Ik liep terug en vervolgde nog steeds wat weifelend mijn weg. Ik vroeg een Spaans stel of zij zeker wisten dat we goed liepen. Even wat onderzoek gedaan met zn allen en daarna liepen we met zn drietjes verder. Maria en Carlos heetten ze, kwamen uit Vigo (niet ver hiervandaan) en ze liepen de camino voor hun ernstig zieke vriendin. Hoe mooi!

Het begon ondertussen steeds harder te regenen en mijn wegwerponcho kon weer uit de rugzak. Het mocht de pret niet drukken; wat een prachtige omgeving! Er was zelfs in het water bij een bijzondere oversteek, keien in het water gelegd in de vorm van een pijl. Zó veel leeft deze pelgrimsroute hier!

Maria kon echter op een gegeven moment niet meer. Ze hadden afgesproken met vrienden om te gaan eten die avond en gezien de situatie (hun vrienden waren al onderweg met hun auto) besloten we ergens wat te gaan drinken in een cafeetje in Anha (waar we met veel pijn en moeite terechtkwamen en amper iets te eten te vinden was), hun vrienden te bellen en ons op te laten halen. Ja, ons, want ik mocht mee. Geen overbodige luxe eigenlijk, want ik zat er ook helemaal doorheen... Stortregen, harde wind en niet geluncht... die combi maakte het steeds aantrekkelijker om opgehaald te worden. Ook al was het dan nog maar amper 5 kilometer van ons einddoel voor die dag; Viana do Castelo. Een half uurtje later (na een cola en wat chips) reed ik met deze 4 vrienden mee naar een sjiek restaurant, wat ze aanbevolen was door andere vrienden. Erg hip, duurzaam en vriendelijk. Hier heb ik dan ook een prijzig maaltje genoten, maar was maar wát blij dat ik met deze mensen was. Ze zetten me even later af bij de kerk/herberg waar ikzou slapen die nacht. Het was een heel doolhof in dat zware (ook qua energie) gebouw, waar ik werd gedirigeerd door de dienstdoende vrijwilliger naar de mij toegewezen kamer. Van ALLE mensen die er hadden kunnen zijn, was de eerste persoon die ik zag in die kamer (meteen vooraan in het 1e bed)... ANDREA! We vlogen elkaar om de nek en waren beiden zoooo aangenaam verrast bij elkaar in hetzelfde onderkomen terecht te zijn gekomen en dan ook nog eens in dezelfde KAMER! Door het dolle heen knuffelden we mekaar en verklaarden we ons enthousiasme aan de rest van de kamergenoten. Een oudere, maar stoere vrouw uit Zweden, een moeder met zoon (Lauris) uit Letland (die ik ook nog vaker tegen zou komen..) en Elena uit Rusland, die nu in Duitsland woont. We wisselden met zn allen wat ervaringen uit en deden de noodzakelijke dagelijkse activiteiten (route uitzoeken, bed opmaken, kleding voor de volgende dag klaarleggen, douchen en alles weer enigszins organiseren). Andrea nodigde me uit om mee te gaan uit eten met een groepje vrouwen die zij had leren kennen die dag. Ik dacht wel genoeg gegeten te hebben en iets te veel geld al uitgegeven te hebben aan eten en drinken die dag, maar ik ging mee voor "1 wijntje dan",,, Haha, nou, ik heb uiteindelijk nog best wat gegeten; gedeeld met Sara, Kathy [e-38] Mary Ellen uit de VS. Want dit was zó een leuk tentje EN leuk gezelschap! Dus een paar uur en veel lol en gesprekken later, liep ik met Andrea terug naar de herberg. Door de regen, want het regende nog steeds... Bij terugkomst bleek het in de kerk ook een dolle boel geworden te zijn bij onze kamergenoten, haha. Het werd blijkbaar iets té dol, want er werd streng opgetreden door de diestdoende vrijwilliger die óók al geen lol in zijn werk leek te hebben en/of geen gevoel voor humor. Afijn, party time was over. Dus op de kamer nog even wat gedold met mekaar. Ik deed de regendans om het te laten stoppen met regenen en warempel; na 5 minuten stopte de regen! Whahaaaahaaa! Dus die zouden we erin houden...

Maandag 17 oktober 2022:

Die nacht heb ik mijn ENIGE goede nachtrust genoten, van de hele reis! Heerlijk geslapen ZONDER snurkers om me heen! Wat een zaligheid! Dus fris en fruitigbegon ik mijn traject van die dag. Het leek aardig droog en ik ging nog even naar een koffietentje met Andrea alvorens 'afscheid' van haar te nemen, want ze had besloten met de bus een etappe verder te gaan; de pijn aan haar benen was te erg geworden en ze was al naar een fysiotherapeut geweest. En daar kwamen ineens Kathy en Mary Ellen aan! Het begon te stortregenen, maar ik besloot tóch met hen op pad te gaan. Dus gedrietjes liepen we door de stad en trotseerden we de stromende regen. Eenmaal uit de stad hadden we soms stukjes met wat miezer of zelfs helemaal droog. Het was weer n prachtige route en we konden het super vinden met elkaar. Toen we aankwamen in Carreco, vonden we weer een pelgrimsmenu. Zij wisten helemaal niet van dat bestaan af, dus ze waren enorm verheugd te horen dat we daar voor zelfs maar 7 euro een 3 gangen menu aten met een kan wijn en een mand brood. En het was weer verrukkelijk! Ik besloot in Carreco te blijven en zij gingen met een taxi door naar hun volgende bestemming. Ik checkte in bij een fantastisch hostel, waar een paard me al opwachtte bij de kamer. De prullaria en kleurrijke aankleding in en van het hostel en de vriendelijke ontvangst van eigenaar Hugo deden me meteen 'thuis' voelen daar. Ik nam afscheid van de 2 dames, maakte mijn bed op en aangezien er een handdoek bij de prijs inbegrepen was (EN zelfs echt katoenen beddegoed!) kon ik gewoon morgenvroeg douchen, zonder een natte handdoek mee te hoeven sjouwen. En dus ging ik de omgeving verkennen. Het was stralend weer ineens en het strand was niet ver weg. Dus liep ik daarheen en ik bleek naast een eenzame visser de enige te zijn aldaar. Wat een zielstrelende omgeving was dit. Ik genoot met volle teugen al zittend op een grote rots en liep na een uurtje terug naar het hostel. Honger had ik natuurlijk niet meer, dus besloot ik een stukje taart te eten die ze net gebakken hadden in Casa do Sardão (hostel). Ik voelde de vermoeidheid wel, JUIST na 1 nacht goed slapen. Dus ik hoopte op wederom een goede nachtrust; ik had het nodig. Dus maakte ik voor mezelf een slaap-lekker-thee en wilde op tijd naar bed... ik ging nog even chillen in het andere gebouwtje (paard kwam langs de raam gelopen; surrealistisch!) en liep daarna via de veranda naar het slaapgebouw. Daar zag ik Lauris ineens met een Duits meisje! Dus nog met hen een tijdje gekletst. Hij bood me nog rode wijn aan, maar ik wilde mijn nachtrust niet op het spel zetten... Dus even later mn bedje in, maar helaas kon ik de slaap wederom niet vatten... megasnurker als buurman.. :-(

Dinsdag 18 oktober:

Tijdens de lange wakkere nacht besloot ik dat ik nog een nacht hier wilde blijven om op krachten te komen. In een privé kamer. Maar bij navraag die ochtend bleek die niet beschikbaar te zijn. Jammer maar helaas, dushoppa, in de benen maar weer! Een jongen die op het punt stond om te vertrekken vroeg ik of hij het oké vond als ik een eindje met hem meeliep. Prima. Ted uit Tsjechië (27) bleek een superwandelmaatje! Ons tempo kwam aardig overeen en we doken met gesprekstof gelijk de diepte in. Dat hij extreem depressief was (geweest) en weer lol in het leven zocht. We besloten samen te gaan lunchen in Afife. Ook hij wist niet van het bestaan van Pelgrimsmenu's af. Dus ook hij blij met deze ontdekking. We bestelden konijn, de specialiteit van het huis. Met onze buikjes gevuld, konden we er weer een tijd tegen. Via Ancora liepen we gestaag door. Het ging onverwacht heel goed met me; mijn intentie voor die dag was net voor de grens met Spanje te stoppen. Ted wilde de grens al over. Ik besloot gewoon mee te gaan! Even voor Caminha kwam er een oudere vrouw op ons af die ons "Bom Caminho" toewenste en haar emotionele verhaal met ons deelde over haar man en zoon. Ik schoot vol en traande even met haar mee. Wat een ongelofelijke reis is dit!

In Caminha regelden we een boottaxi voor ons tweetjes om naar de overkant te varen. Naar Spanje dus! Waar het een uur later was ineens. Op het laatste moment kwam het Tsjechische stel wat ik eerder had ontmoet in de herberg in Póvoa da Varzim. Zij gingen met ons mee op het bootje (Full Speed! haha) en we liepen met zn 4tjes Spanje in! Hoe grappig dit! Ik wist inmiddels dat Andrea in hostel O Peirao in A Guarda logeerde. Hoe geweldig zou de verrassing voor haar zijn als ik DAAR ineens aan zou komen?! Ze was namelijk in de veronderstelling dat ik nog een dag in Carreco zou bijven... Dus eenmaal in A Guarda ging ik eerst met het stel en Ted mee naar een andere herberg, maar die voelde zó eng en strict, dat ik tegen ze zei dat ik ik naar het hostel van Andrea ging. Zo gezegd, zo gedaan. Eh... nou, dat viel even tegen. Het stadje was een doolhof van steile straatjes en ik kon het niet vinden. Terwijl ik er VLAKBIJ moest zijn! Ik vroeg het enkele mensen, totdat een vrouw in een auto me aanbood erheen te brengen. FIJN! Dus ik kwam enthousiast en dankbaar aan in het hostel, legde het verhaal (dat ik Andrea wilde verrassen) uit aan de meid die er werkte en ze zei dat Andrea NET weg was! Dus vroeg ik de wifi code en juist op dat moment hoor ik "LouLou!"achter me. Nou jaaaaaaaaa, TED! Haha, die zou in de herberg blijven, maar vond het daar ook niet pluis en was dus al eerder dan ik hier terechtgekomen! Wat een verrassing! Ik zei hem dat we samen Andréa zouden gaan verrassen. Dus appte ik haar met een foto van mij in háár hostel. Hihi.

Ze kwam er meteen aan en we vielen elkaar met zn allen lachend in de armen. Geweldig dat we elkaar TOCH nog zagen deze reis! A Guarda staat bekend om kreeft en andere schelpdieren, dus spraken we af met zn drietjes decadent uit eten te gaan in een kreeftenrestaurant. Die avond aten we dus van onze St. Jacobsschelp o.a. en genoten we van de luxe entourage, het eten en de wijn. Twee Australiërs zaten er ook en daar kwamen we nog even mee aan de praat.

Na een supermaaltijd liepen we terug naar het hostel en dronken daar nog een biertje. We hadden zó veel bij te praten EN te lachen!

woensdag 19 oktober 2022:

Met een ietwat houten hoofd stond ik op en ging samen met Andrea ontbijten. Voor het eerst at ik hier de Santiago cake. Een ronde amandelcake die met het sybool van de Camino bestrooid was met poedersuiker. Heerlijk! Weten dat ik Andrea niet meer zou zien tijdens deze reis viel me zwaar. Het leek net alsof ik ineens weer alleen was... Na de nodige traantjes liep ik moedig toch weer verder. Het BLEEF maar regenen en toen ik uiteindelijk OIa bereikte klaarde het even op. Ik besloot wat te eten en te drinken in het fantastische barretje aan de route. Een superaardige man stond me te woord en we kwamen aan de praat. Ik leek wel een Gallische meid, zei hij. Hier hebben we ook allemaal die kleur haar en blauwe ogen. En de taal was Portugees, maar dan op zn Spaans uitgesproken. Hoe grappig! Dat was dus het Gallisch! Dát lukt me nog wel. In ieder geval om te verstaan... Na een rood wijntje en een gedeelte van de Zorza verorberd te hebben (en de rest in een goodybag mee) nam ik afscheid, kreeg ik nog een schelp mee (!) en liep ik in het zonnetje (!) langs het statige klooster en vervolgde mijn route. Daar zag ik ook ineens de 2 Australiërs weer. Ik kwam aan in Vila de Suso en boekte een 1 persoonskamer. Vond dat ik dat wel verdiend had. De norse man legde uit dat ik het andere bed niet mocht gebruiken. Ik waste vlug wat op de hand, want het zonnetje scheen immers eindelijk! Maar helaas begon het een uurtje later alweer te regenen en hing ik de was in mijn kamer op. De verwarming niet aan en alles vochtig, dus die was droogde niet... Het was nog rustig, tot er ineens een buslading mensen het hostel in kwamen. Polen of Russen of zo. Wat een herrie en drukte ineens! En ergens anders heen was voor mij geen optie meer. Dus zat ik mijn tijd een beetje uit daar en ging vroeg naar bed. Slapen was een drama; ik bleek geen deken te hebben en het was koud! Uiteindelijk mijn slaapzak gepakt en daarin geslapen. Wat een teleurstelling...

donderdag 20 oktober 2022:

Ondanks de rotnacht, vertrok ik vol goede moed. Het waaide enorm en de lucht zag er onheilspellend uit. Maar zolang het nog droog was, denderde ik door! De eerste druppels vielen en ik schuilde heel even bij een bijzonder tentje, waar Ted me al op gewezen had. Een aparte man die zelf ook al meerdere malen de camino had gewandeld, had er een soort winkeltje gebouwd. Tegen een donatie kon je wat fruit meenemen, je kreeg een stempel en een praatje. Hij zei dat er over een half uur een bus zou komen. Maar ik wilde persé mijn hele camino te voet afleggen! Dus liep ik stug door. Totdat het zó ging hozen dat het gevaarlijk werd. De route ging OF rechts over een rotsachtig bospad omhoog, OF ik kon de doorgaande weg blijven volgen. Ik besloot het bos in te lopen. Mijn voeten zwommen inmiddels in mijn schoenen en de lol was er nu echt wel van af. Een paar honderd meter verder barstte ik in huilen uit. HOE zwaar moet ik het voor mezelf gaan maken?? Mag ik hulp gaan vragen? Wat als ik hier in dit bos niemand tegenkom en er gebeurt me wat? Dus liep ik terug naar de weg. Daar zag ik een bushalte en ik ging er met mijn duim omhoog staan. Het waaide té hard om langs de weg te blijven lopen. Bovendien was ik tot op de laatste draad van mijn kleding doorweekt. Als een verzopen katje stond ik huilend langs de weg. Wie zou me in deze hoedanigheid meenemen? Er stopte dan ook niemand... Maar na zo'n 20 minuten en zo'n 14 auto's later, stopte er een man. Ik zei; Weet u zeker dat u me mee wilt nemen? Ik ben drijfnat! De man zei: "Geeft niets, ik heb zelf ook ooit de camino gelopen. Ik weet wat je doormaakt!" Ik schoot weer vol en bedankte hem voor deze redding. Hij reed helemaal door naar Vigo, maar ik wilde er bij het eerste dorp uit. Baiona. Dat kon ik voor mezelf nog rechtvaardigen. Het bleek namelijk nog maar 3 kilometer te zijn.

Dus kwam ik nog voor het middaguur aan in Baiona. Ik liep een bakkerijtje in waar ik een koffietje bestelde. Kreeg er een mini croissantje bij en droogde daar een beetje op. Pijpenstelen kwamen nog steeds uit de lucht denderen. Even later liep ik door naar een ander barretje. Daar trof ik de Australiërs weer! Ze kwamen naast me zitten en bestelden wat. We kletsten nog even en ze vertelden dat het er voor hen op zat. Ze gingen naar huis. Ik nam afscheid en liep naar het hostel wat ik voor ogen had. Op aanraden van Andrea. Bij aankomst was het een drukte van jewelste, terwijl het nog niet eens open zou zijn! Dus ik loop door het gekonkel heen en vraag of er nog een bed vrij is. Nee, alles is vol! Het bleek dezelfde groep als die gisteren ineens dat andere hostel bestormde! Ik begon wéér te huilen en vroeg waar ik DAN heen kon? Ik werd gewezen op een hostel niet ver daar vandaan. Dus daar liep ik even later door de stromende regen heen. Een man deed open en ik vroeg of hij nog plek had. Ja hoor, ik was de eerste! Ik dankte de man, legde uit wat voor een helse taferelen ik had meegemaakt en hij legde me rustig uit hoe alles in het hostel werkte. Wat een engel! Zelfs mijn schoenen hingen aan de wasdraad! Allemaal tips van die man. Ik trok wat droge kleren aan en andere schoentjes en toen het droog bleek te zijn, haalde ik bij een supermarkt wat te eten en te drinken. Ook kocht ik bij een lokaal chinees tentje een poncho voor nog geen 2 euro!n Ik had een meid ontmoet die eenzelfde aan had en ik wilde ook zo één. En zo geschiedde dus! Hoe fijn dat ik die gevonden had! Ik at gauw wat en liep daarna de stad in. Want het was ineens zonnig! Heerlijk!

Bij terugkomst was Linda net aangekomen. Een Aziatische uit Canada. Ik had wat wijn en chocolade en ditjes en datjes en zij had soep en zo kwamen we samen tot een prima maaltje.

Vrijdag 21 oktober 2022:

Die nacht hebik eindelijk iets beter geslapen! En het zonnetje scheen zelfs toen ik vertrok uit Baiona! Dus liep ik met een brede glimlach de camino route weer op. Hier waren ineens Groene Pijlen te vinden! Dit bleek de kustroute te zijn; de route waarbij je daadwerkelijk op het strand Kunt wandelen. Ik deed dat niet maar sommigen wel. De route was wat vreemd en op sommige stukken wat onduidelijk. Ik liep op een bepaald punt een auto voorbij in een piepklein zandstraatje. Dit voelde niet goed. Er was niets of niemand in de buurt en de weg was doodlopend. Omhoog was erg steil, maar liep wél naar de bewoonde wereld. Wat te doen? Ik besloot toch de doodlopende weg in te lopen. Dat bleek de offiiële route, maar dan een heeeel klein stukje over het strand, om t hoekje en dan verder over de straat. Opgelucht haalde ik weer adem toen ik die hoek om was. Even later begon het steeds harder te regenen. En dat stopte niet meer... Hopelijk kom ik nog ergens een schuilplek tegen. Maar dat duurde nog een hele poos. Na steile hellingen en geheel nat te zijn geregend weer, liep ik hoopvol een bar/restaurant in. Even voor mij was er een vrouw binnen gelopen met een rugzak. Ook een pelgrim. Ik vroeg of ik bij haar mocht komen zitten en we begonnen een praatje. Ze kwam uit Mexico en was met een hele groep nonnen onderweg naar Santiago. Hoe leuk! We dronken onze wijntjes en genoten van de tapas. De groep vrouwen kwam een kwartiiertje later binnenstormen. Haha, wat een heerlijke heksenketel. Dat werd nog gezellig! Enkele wijntjes later besloten zij naar Vigo door te lopen. Ik rekende mijn wijntjes af, maar twijfelde of ik al zo gaan. Ik wist het nog niet. Ik had het een heel eind gehad. Maar ik wist ook dat de herberg van Saians (waar ik op dat moment was) één kilometer STEIL omhoog lopen was! Dus besloot ik wat kracht te verzamelen. De man van het restaurant begon steeds meer met me te praten en vertelde dat zijn vrouw 6 jaar geleden gestorven was en dat zijn zoon en moeder zo bij hem kwamen eten. Ook liet hij weten dat hij kamers verhuurde. 25 euro per nacht, tv en alles erop en eraan. Of ik even mee wilde komen kijken? Vooruit dan maar. Ik kreeg een steeds onheimischer gevoel bij de man en ik wilde daar echt niet bljiven. Maar zo steil omhoog lopen?? Nu nog even niet. Dus ik bestelde nog een wijntje en ik kreeg er ineens soep bij en allerlei lekkers. Een likeurtje zelfs nog. Toen besloot ik dat het genoeg was geweest voor die dag. Ik was enkele uren verder en had mijn portie wel gehad. Dus wilde ik mijn laatste wijntje afrekenen, maar dat hoefde niet. HIj vroeg waar ik naartoe ging? Ik zei dat ik dat nog niet wist. Ik wilde geen oude man achter me aan... Wát een thema die dag! En ik WIST wel dat ik naar de herberg ging wandelen, maar dat zei ik natuurlijk niet. Afijn, ik kwam uiteindelijk aan bij de herberg. Wat was het STIL hier. Geen geklets, maar ieder op zich in hun eigen energie/wereldje. Ik maakte mijn bedje op en zocht op mijn telefoon de route voor de volgende dag. Ineens werd ik gebeld. Sigrid uit Eindhoven! Dat klonk zó hard in die stilte! Haha. Maar ik was ook zoooo blij haar te spreken! Ik zei dat ik zo'n bizarre thema dag had gehad en vertelde haar over de auto man en de man van het restaurant. Met horten en stoten kwam het eruit. Tranen liepen over mijn wangen. Wat was ik blij dit te kunnen delen! Juist nu net op dit moment! Daarna ging ik mediteren en niet veel later naar bed...

zaterdag 22 oktober 2022:

Hemelsbreed zat er zo'n 10 tot 30 cm tussen mijn (vrouwelijke!) buur en mij in de herberg. Zij snurkte zó hard, dat ik haar af en toe aan de tenen aanraakte. Maar dat hielp niets. Geradbraakt stond ik al vroeg op, want om 8u moest je uit het gebouw zijn. Het was nog donker en dat was ook wel een bijzondere ervaring. Op naar Vigo. Op dat traject ben ik een paar keer fout gelopen, omdat er pijlen verkeerd stonden. Dat stemde me niet echt vrolijk. Toen het ineens ook hier begon te stortregenen, volgde ik alleen nog de navigatie naar de herberg. Klaar mee! Daar aangekomen kleedde ik me om en ging lunchen in een restaurantje. Terug in de herberg trof ik niet veel later Linda! Hoe leuk! Maar het ging niet goed met haar. Ze had een afspraak gemaakt bij het ziekenhuis en besloot de volgende dag met de bus naar Santiago te gaan. Ze had zó veel pijn! Die avond gingen we samen uit eten. Paella! Yesss. Het was een leuk pleintje; volop muziek, straattheater, spontane (...) artiesten en leuk publiek. Blij dat ik meegegaan was. Ook al had ik niet veel puf meer... We genoten van n wijntje en de lekkere paella. Maar we moesten voor 22u in de herberg terug zijn, dus we moesten ons haasten! Ze zei, ga jij maar eerst. Ik kan niet zo snel. Dus ik zei tegen de vrouw in de herberg dat Linda eraan kwam, maar ze zei dat ze daar niet op kon wachten. Alle deuren gingen op slot en we konden er niet meer uit of in. Linda kwam aanstrompelen en ik vertelde haar via appjes wat er aan de hand was. Speelfilmachtige scenes volgden. Ze probeerde via een regenpijp omhoog te klauteren, met hulp van twee voorbijlopende jongens en 2 stoelen van een naastgelegen restaurant. Dat lukte niet. Haar tas hadden we inmiddels wel op het balkon en dus binnen. Ik zal het kort houden... Een andere vrouw schoot me te hulp en via diverse deuren bleek het onmogelijk. Tot we de nooduitgang opzochten en we bij een pleintje buiten uitkwamen! Gelukkig, hier kon ze dus naar binnen. Dus daar loodsten we Linda via een belletje heen. Eind goed, al goed... :-)

Zondag 23 oktober 2022:

Ik nam afscheid van LInda, ontmoette Anja (DL) met wie ik ontbeet in een leuk barretje en liep verder in mijn eentje naar Redondela. Zo nu en dan een bui trotserend. Daar aangekomen zag ik het Nederlandse stel weer die ik in Carreco al had ontmoet. Ik nam het eerste het beste hostel en ging op mn gemakkie dit stadje verkennen. Het was (even) droog, dus leuk om wat rond te kijken. En op krachten te komen met wat warm voedsel. Ik had nog contact met Elena en zij bleek ook in Redondela te zijn. We spraken af en via haar ontmoette ik Youngsun (Korea) en Carmela (Verona, Italië). We hadden de grootste lol en bespraken bijzondere onderwerpen als meidenclub.

Maandag 24 oktober 2022:

Van Redondela liep ik via Pontesampaio over de middeleeuwse brug door naar Pontevedra. Zonder regen!! Wat een fijne ervaring! De route was ook prachtig! Ik was echter weer zó moe tegen het einde van dit traject, dat ik weer besloot om een 3 gangen pelgrimsmenu te genieten alvorens de herberg in te gaan. Schoenen en sokken uit, wijntje erbij en smullen maar. Toen ik bijna bij de herberg was, ontmoette ik Marina (NL) en Victor (ES). Marina wachtte op haar zoon (Rico) die met een blessure liep. Voor mij de 1e Nederlandse pelgrims die ik ontmoette. In de herberg bleek er echter alleen WIFI in de receptieruimte te zijn en waren er alleen een paar stopcontacten in de eetruimte. Dus bleef ik in de receptieruimte zitten... Want hier waren ineens groepjes gevormd en ik hoorde bij geen enkel groepje. Ook al had ik gezellig kennisgemaakt met enkele mensen. Zij gingen nog boodschappen doen, maar ik kon echt geen kilometer meer lopen! Toen zij met zn allen gingen eten en een ander groepje koken en eten, bleef ik dus alleen achter. Dat voelde voor het eerst sinds héél lange tijd echt even eenzaam... Even zeg ik, want gelukkig kwam een half uur later of zo, Marina me vragen of ik mee wilde eten. Ja graag! Ik voelde me meteen een stuk beter...

Dinsdag 25 oktober 2022:

Met 56 pelgrims op een zaal, was het uiteraard niet de meest rustige nacht... Maar de volgende ochtend liep ik met Victor en nog wat mensen uit dat groepje door Pontevedra naar het punt waar er 2 opties waren; Of de spirituele route volgen OF door naar Caldes de Reis. Ik voelde me emotioneel worden en in tranen zei ik dat ik mee wilde met Victor, de spirituele route volgen. Dat voelde namelijk zó sterk op dat moment! Ondanks de waarschuwingen van Andrea, die vernomen had van mensen uit de organisatie, dat het niet verantwoord was daar nu te lopen. Er waren door de stormen van de afgelopen dagen bomen omgewaaid en het pad was slippery. Daarnaast was het een enigszins verlaten gebied. Ik liep een stuk met Victor mee, maar na nog geen kilometer besefte ik dat ik zijn tempo niet vol zou kunnen blijven houden, o..a. met de blessures die ik inmiddels had opgelopen. Mijn scheenbeen was zo nu en dan zó pijnlijk! En keiharde kuiten en andere pijntjes. Dus ineens stopte ik en zei dat ik tóch terug wilde en naar Caldes de Reis zou lopen. We namen afscheid en ik liep terug. Niet veel later trof ik het andere groepje; Matthias, Wiebke en nog wat mensen. Met Mattias en Wiebke liep ik uiteindelijk tot aan Caldes. En zij hadden ondertussen zo een goed gevoel bij mij, dat we een appartementje voor die nacht hadden geregeld. Met zn drietjes in een luxe bed voor de prijs van een hostel/herberg. Hoe fijn is dat! En gezellig! We bezegelden het vinden van het appartementje met een rood wijntje in een kommetje. Dat wordt in die regio als vriendschappelijk wijntje gezien. Dat drink je met vrienden zo. Wijn in een glas is formeel... ;-) Leuk weetje. We installeerden ons in de kamer. Wat een zaligheid! Voor het avondeten spraken we af met Marina, Rico, Triin en Sara, Janke en zo was de hele club weer compleet die de vorige avond ook bij elkaar zat. We genoten van een superlekker 3 gangen menu en dompelden onze getergde voetjes later nog in de warmwaterbron van het dorp. Knusse setting en zalvend voor die beentjes.

Woensdag 26 oktober 2022:

Ondanks de fijne kamer, sliep ik niet al te best. Toch had ik zin in deze dag; op naar Padron. Met wederom een keuzemoment. Herbon was een klooster waar ik over gehoord had. Je kon er overnachten en zou een bijzondere ervaring zijn. Wie weet. Ik zou het wel zien onderweg. Het was immers een eindje om. Maar na het 'missen' van de "Spiritual", leek me dit een uitgelezen kans om toch nog een bezinningsmoment in de vorm van een kloosterbezoek in te lassen. Afijn, nog in Caldes kom ik ineens Carmela tegen met een mega gebakje. We spraken even en ze wilde graag mee wandelen. We (Wiebke en ik) zouden dan moeten wachten en daar hadden we allebei geen zin in. Dus we wensen elkaar Buen Camino en gingen op weg. Ik liep een stukje met Wiebke, even later trof ik Marina en Rico en soms liep ik alleen. Bij de bar waar we pauze konden houden ging ik ook lunchen. Er schalden ABBA nummers door de boxen en dat stemde ons (Marina en mij voornamelijk haha) vrolijk. Na de lunch liep ik nog een stuk met Marina en Rico mee, tot het punt waar ik moest kiezen. Ik koos voor Herbon. En meteen toen ik in mijn eentje op weg was naar dat klooster, kwamen er zonnestralen en ontstond er een brede glimlach in en op me, die heel die weg is gebleven. Magisch! Wat een mooie omgeving ook! Ik kwam aan bij het klooster. Er was nog niemand. Dus ging ik op een boomstam tussen de prachtige bomen zitten en schuilde daar voor de paar druppeltjes die nog vielen. Ik vermaakte me tijdens het wachten met foto's ordenen en collages maken. Na zo'n 2 uur wachten was het klooster geopend en kwamen er steeds meer pelgrims binnen. De man van het klooster had wat paniek; zijn vrouw die normaal gesproken het eten maakt, was al naar huis. Hij moest het nu alleen doen en was daar wat onzeker over. Of ik de soep even wilde proeven. Haha. Toen hij merkte dat ik goed Spaans sprak, vroeg hij me mee te helpen met het inchecken en de rondleiding vertalen. Prima. Zogezegd, zo gedaan. Het vertalen van het hele verhaal was nog een uitdaging, met al die jaartallen o.a. Ik kreeg complimenten van de groep, dat ik zo goed vertaalde van 2 niet native talen. Fijn dat het gewaardeerd werd. Daarna begon het te onweren en voelde de omgeving wat onheilspellend. Maar binnen met zn allen was het knus, gezellig en vreedzaam. We aten gezamenlijk en dronken een likeurtje. Daarna in onze bedstee. :-)

Donderdag 27 oktober 2022:

De sfeer in de groep pelgrims was uitgelaten; vandaag is de dag! We gaan met zn allen naar Santiago! En dat terwijl ik voor mezelf eigenlijk besloten had om dit traject in 2 dagen te doen. Mijn blessures waren zó pijnlijk geworden inmiddels... Maar ik werd meegezogen in dat enthousiasme en zette mijn schouders (en hele lijf) eronder. Dus op naar die zo bejubelde 'eindbestemming'...

Ik had Rob ontmoet en kon wel met hem lachen. Hij stonk 3 weken in de wind; werkelijk niet te doen! Maar onze pas was redelijk gelijk en met humor kwamen we een heel eind. Sterker nog, met hem ben ik uiteindelijk zelfs Santiago in gewandeld. Na tijdens de lunch huilend Marina gebeld te hebben; ik heb zoooon pijn! We vangen je op, zei ze... Dus toen ik het plein bij de kathedraal op kwam gelopen, zocht ik naar haar. Maar geen Marina... Dus de beloofde sigaar opgestoken met Rob, foto's gemaakt en in laten dalen dat ik er was. Dat ik gewoon (?) naar Santiago de Compostella ben gelopen. Chapeau Loetje! Een uurtje later kwamen daar toch Marina, Rico, Victor, etc. aangelopen. Ik vloog Marina snikkend in de armen en knuffelde haar en de anderen innig. Hoe blij was ik ze te zien! Ze waren even wezen lunchen.. Die avond ging ik met ze naar de Pelgrimsmis in de Kathedraal. Heel indrukwekkend met die Botafumeiro; een enorm wierookvat (het grootste ter wereld!) dat door tiraboleiros omhoog wordt getrokken en door de ruimte wordt gezwierd. De slingerboog is 65 meter en het vat gaat tot wel 20 meter hoog, nagenoeg tot aan het gewelf. En warempel; de speciale gastpastoor die er die mis bij was, was de man die ook in die groep Polen/Russen in 'mijn' hostels iedere keer! Haha

Na de mis ging ik eten met een clubje waarvan ik de meesten nog niet kende. Heerlijk en gezellig! Daarna bleek er onder de bogen tegenover de Kathedraal nog muziek gespeeld te worden. Door Tunas. Er werd spontaan gedanst. Leuk! Met Marcus liep ik terug naar het hostel, een heel eind verderop en in het donkel lastig te vinden. Wat een strijd tegen de klok; we moesten immers vóór 22u binnen zijn!

Vrijdag 28 oktober 2022:

Net op tijd waren we binnen. Het leek binnen wel een psychiatrisch ziekenhuis! Een creepy sfeer en onprettige kamergenoten. Wederom geen goeie nacht dus... De volgende ochtend gauw de deur uit en wegwezen hier. Ik trof wat bekende gezichten en ik kreeg wat meer duideliijkheid over mijn blessure; springscheen. Sheen spint. Door o.a. te grote schoenen, te grote passen, te snel lopen en/of te zwaar bepakt. Met een rugzak die maar zwaarder werd door de steeds vochtiger wordende kleding, was die oorzaak ook duidelijk. En ik liep snel. Met blijkbaar te grote schoenen (bleek achteraf...) Afijn, gauw door naar een ontbijtje met Wiebke. En daarna naar de wasserette. We deelden samen een machine; wassen en drogen. Het ging best snel en we hadden de grootste lol daar samen. Ongegeneerd in ons ondergoed, hihi. Rob was ondertussen aan t appen om te vragen waar we waren. Hij kwam erbij en dat vonden Wiebke en Matthias niet echt prettig. ZIjn stank was ondraaglijk! En zijn plakkerige gedrag viel mij nu ook op. Niet fjin. Hij was ook helemaal niet met de intentie de camino te lopen vertrokken. Hij was gewoon aangehaakt bij wat mensen die hij had leren kennen onderweg. Dus zijn instelling was anders. Hij wilde vrienden maken, niet naar binnen. Afijn, lang verhaal kort; ik kwam maar niet van hem af. Op een aardige manier. Dus werd het op den duur steeds harder. HIj had geen geld, dus 'moest' ik voor hem zijn lunch betalen. Dat was voor mij de druppel. Hij zou me wel terugbetalen. Ik moet het geld nu nog zien, maar ik ben blij dat ik er niets meer mee te maken heb. Ik was op zoek naar de Heilige Deur en kon die maar niet vinden. Een minuut (!) nadat ik Rob gedag gezegd had, vond ik die...

Ik sprak die avond af met Carmela in de stad. We dronken wat en deden ieder ons verhaal. En ze bedankte me dat ik haar weer liet geloven in de liefde. Want ze had iemand ontmoet hier in Santiago en ze wist niet goed wat ze ermee aan moest. Maar hij woonde niet ver bij haar vandaan, dus ik zei; ga ervoor! Dit is té bijzonder, hoe jullie elkaar ontmoet hebben! Het begon weer enorm te regen en te waaien en ik liep terug naar het hostel. Eenmaal in mijn bedje, kreeg ik een appje van de groep; ze misten me, of ik nog mee kwam feesten? Haha, hoe lief! maar ik had het helemaal gehad. Ondanks dat ik keiiii veel zin had om mee te feesten, had ik geen zin meer om mee aan te kleden en die storm te trotseren. Dus ik bedankte en wenste ze een Buen Camino naar Finisterre. Want daar liepen ze de dag erna naartoe. Ik had het echter gehad met Santiago en wilde weg.

Zaterdag 29 oktober 2022:

De volgende ochtend maakte ik kennis met mijn bovenbuurman uit het stapelbed. Hij heette Xan en kwam uit Santiago, maar woonde nu elders in de regio. Hij was nu in Santiago voor een filmfestival. Even later toen ik wilde gaan ontbijten, trof ik hem weer in hetzelfde koffietentje. Ik ging erbij zitten en vertelde mijn verhaal. Hij bood aan me wat andere dingen van de stad te laten zien. Dat nam ik aan. We liepen via mooie paadjes naar een heuvel waar anti-kraakhuizen stonden. Een maat van hem (Paco) woonde er ook en bleek thuis. We kwamen in een zelfgemaakt huis van afvalmateriaal. Het uitzicht was magistraal! En een mega bloemen/moestuin. We waren welkom en kregen een biertje. Later opende hij ook een heel speciale fles met een likeur erin. Het was een bijzondere kennismaking. Ik nodigde ze uit om samen te gaan lunchen in de stad. Dus gedrietjes liepen we naar hetzelfde tentje als waar ik de avond ervoor nog had gegeten. Smulden van een verse tortilla en ik rekende af. Ik nam afscheid van Paco en liep met Xan naar het busstation. Dan wist ik gelijk hoe ver het lopen was. Ruim een half uur.. Toen was het bijna tijd om naar dat filmfestival te gaan. We kochten een kaartje en het bleek een supersjiek theater te zijn. Fantastisch! Na een praatje van de organisatie kwam de film. Ik kon alles goed volgen. Na afloop meteen naar het hostel. Ik was moe en wilde de volgende ochtend mijn bus niet missen. Terug in het hostel had ik nog wat appjes gekregen van die Rob. HIj bleek die avond namelijk in hetzelfde hostel als ik te zitten, had rum, cola en bier en nodigde me uit. Ik zei dat ik zijn houding niet kon waarderen. Er volgden verwijten en ik had er geen zin meer in. Toedeledokie.

Zondag 30 oktober 2022:

Gewekt door de wekker, sprong ik uit bed. Gauw mijn spullen bij elkaar zoeken en op naar het busstation. Blijkbaar vergat ik mijn zwarte vestje. Helaas pindakaas... Ik sprak een laatste bericht in het Nederlands (!) in voor die Rob en blokkeerde hem daarna op alle toegangen. Bij het busstation aangekomen, belde Paul uit Nederland ineens. Ik was wat onrustig en zenuwachtig dus het was geen soepel gesprek. Bleek ook nog dat ik een mondkapje op moest. Yaiks. Gezocht, niet gevonden. Kreeg er 1 v medereiziger. Lief. 5 uur in de bus naar Oviedo. De ketting die ik van Paco had gekregen was door de chauffeur kapotgetrokken bij het inladen van de bagage. Jammer. De oudere man die aan de andere kant van dezelfde rij zat, sprak me aan. Hij kwam uit Israël. Yoav. Kwam bij me zitten en vroeg of we samen zouden lunchen. Hij reed verder naar Bilbao. Dat deden we. Prima gesprek, maar ik voelde wat ongemakkelijke energie. Geen zin in. Ik liep Oviedo in op zoek naar de herberg. Dit bleek nog niet zo eenvoudig. De hostels die ik had gevonden (dacht ik) waren allemaal dicht. Wellicht einde seizoen? Uiteindelijk vond ik het en mocht ik zelfs voor €7,50 logeren. Zelfs 2 nachten was mogelijk, ivm mijn blessures. Normaal gesproken mag je in een herberg geen 2 nachten achtereen slapen, om ruimte te maken voor de volgende pelgrims. Hier was het echter zó rustig! Dus installeerde ik me op de kamer, maakte kennis met Patricia (een Duitse die in Nederland had gewoond en (dus) Nederlands sprak) en liep ik daarna de stad weer in. Het was er prachtig. En droog!

Maandag 31 oktober 2022:

De volgende ochtend ging ik met Patricia de stad in. We hadden lol in een warenhuis, lunchten samen en later die middag moest ze toch echt door. Ze was nog maar net vertrokken of het begon weer te regenen! Niet WAAR?? Hoe dan??

Afijn, ik lachte er maar mee van binnen en genoot van de stad, het grote warenhuis en een borreltje (Frangelico). Het bleek Halloween en het was druk in de stad. Ondanks de regen. Ik liep terug naar het hostel, checkte wat berichtjes bij de receptie (geen wifi elders in het gebouw) en werd toen geraakt door engelengezang uit de keuken. Een moeder en dochter waren er aan het zingen. Mooi! Ik ging erbij zitten en genoot met wat anderen van hun liedjes. Toen werden er routes uitgestippeld en tips gevraagd en meldde ik dat ik tegen de richting in liep... Haha

Dinsdag 1 november 2022:

Al vroeg vertrek ik lopend richting het busstation, zo'n half uur verderop. Onderweg kom ik in de stad groepen dronken (jonge) feestvierders tegen; het is Allerheiligen en dat wordt met de nodige alcohol en late cafébezoekjes gevierd. Als ik de bus in stap, ruik ik ook hier de alcohol al. Ik zit helemaal achterin, tussen een rits jonge dronkemannen. Eentje valt in slaap en realiseert zich pas enkele dorpen verder dat hij allang had moeten uitstappen. Ondanks dat zijn maten hem probeerden te wekken en te waarschuwen, bleef hij ladderzat zitten. Ik arriveer in Santander en hoop meteen een boot naar de overkant te kunnen nemen. Bij de haven ziet het er uitgestorven uit. Er varen geen ferry's op deze feestdag. Wat nu te doen? Ik krijg bij het busstation te horen dat er een bus die kant uitgaat, later die middag. Dan kom ik best laat aan als ik nog een eind moet lopen. Maar ik waag het erop. Ik smul ondertussen op een terrasje van een menu del dia en wat wijntjes, loop naar de haven en kom in gesprek bij een speeltuintje met een vrouw. Dan is het tijd voor mijn bus.Ik stap uit op het punt wat me uitgelegd is en ik loop in de late middagzon naar Cabaña del abuelo Peuto in de buurt van Guëmes. Daar kom ik aan net voor de briefing en het gezamenlijke diner. Ik krijg mijn cabaña toegewezen (heerlijk voor mezelf alleen vooralnsog!) en ga meteen mee naar de bijeenkomst. Wat een prachtige omgeving en dito huisjes! Ik vertaal wat mee en ga dan met de groep aan de lange tafel zitten, waarvan ik wist dat ook Sigrid hier zat en at met een groep. Leuk idee. We krijgen een show van een gast en praten over van alles en nog wat. Ernesto zit naast me en pakt zo nu en dan mijn hand vast als hij wat wil vertellen. Wat een bijzondere sfeer en leuk gezelschap. Lekker gegeten ook. Daarna kruip in in mijn warme slaapzak; het kwik is buiten tot onder de 2 cijfers gezakt. Fris dus!

Woensdag 2 november 2022:

Na een korte slaap in mijn privé cabaña, loop ik na een douche naar het gezamenlijke gebouw tijdens zonsopkomst. Magisch! En de poes die me sinds gisteravond al driftig vanalles wil duidelijk maken is er ook weer bij. Wat wil ze me vertellen? Ik geniet van haar en de knisperende dageraad. Wat een fenomenaal uitzicht is er hier te bewonderen! Vanuit mijn eetplek kan ik door de ramen van de deuren naar buiten kijken naar het schouwspel. Tijdens het verorberen van wat koekjes en koffie krijg k van een medewerker uitgelegd hoe ik tegen de richting in een deel van de Camino del Norte kan lopen. Het lijkt ingewikkeld, maar zou het niet zijn volgens de man. Ik doneer een bedrag in een doosje en loop met vrolijke tred de camino op.De nog lage zon maakt lange schaduwen en ik ben dankbaar voor de regenloze momenten die ik op deze 'nieuwe' route mag genieten. De route zoals uitgelegd, kan ik niet geheel volgen doordat een natuurreservaat afgesloten is en dus zoek ik alternatieven. Ik moet nodig plassen en dus volg ik een stuk doorgaande weg, waar wat huizen staan en een restaurant. Er blijkt ook een hotel bij te zijn, want ik roep en word door een schoonmaakster te woord gestaan. Ik mag naar de WC en mag zelfs een rol papier meenemen voor als het nodig mocht zijn. Top! Ik loop verder en kom bij het plaatsje Isla. Prachtig gelegen, maar praktisch uitgestorven. De herberg is pas uren later open. Ik loop naar een barretje wat open lijkt te zijn. Daar neem ik wat te drinken en check mbv WIFI wat mijn opties zijn. Ik besluit verder te lopen. Waar ik tegenaan loop zijn eb en vloed... Indien je deze route richting Santiago loopt, heb je laagtij als je in de ochtend vertrekt. Maar ik loop tegen de richting in dus ik heb hoogtij. Via het strand gaat het dus niet lukken. Ik vraag wat vrouwen advies. Na wat over en weer overleg, besluiten ze dat ze met me meelopen. Onderweg bieden ze aan om samen met hun man wat te gaan drinken op een terras, zodat haar man (beide vrouwen heten Pili van Pilar) Iñaki me kan afzetten met de auto in een stad verderop. Daar zou ik de boot naar Laredo kunnen nemen. Dus na een verfrissend en gezellig onderhoud reden we naar Noja. In de stad Santoña was de haven. Ik bedankte ze en liep naar de bootverhuur. Maar er lag geen boot en de verhuurhuisjes waren verlaten! Blijkbaar werd er maar gevaren tot 13u. Er zou wel een bus later die dag gaan. Dus besloot ik uitgebreid te gaan lunchen. Dat bleek een goede zet; overheerlijk gegeten voor 13 euro (3 gangen inclusief wijn!). Ik vond het busstation en kwam even later aan in Laredo, waar ik op zoek ging naar het klooster waar ik wilde logeren. Een norse non deed open en sprak enkel het hoognodige tegen me. Of ik toch zeker wel bij de mis wilde komen ter zegening van mijn reis. Oké... Dus installeerde ik me in het kleine kamertje. Wederom voor mij alleen, jippie! Liep even de stad in en kwam op tijd voor de mis terug in de kerk. Daar kreeg ik zegeningen en werd me na afloop verteld dat ik na 22u niet meer binnen kon komen. Prima. Dus liep ik nog even het knusse stadje in en dronk een biertje in een chagrijnige omgeving. Hmm. Jammer. En duur! Wijn is (uiteraard) veel goedkoper, maar ik wilde ff wat anders. Tja... Terug in het klooster bleek ik een kamergenoot. Ze kwam uit Ierland en we klikten meteen. Deelden wat eten en ze legde me de Buen Camino app uit, waar ik maar geen wijs uit kon worden. Dat bleek een gouden app, want die kon ik ook offline gebruiken! Kom ik NU achter... tijdens mijn laatste wandeldagen! Haha. Mijn scheenbenen waren nog ZO pijnlijk, dat ik nog steeds aan de ibuprofen en de paracetamol zat. Ik kreeg van haar een alternatief en we bespraken andere schoenen. Degenen die zij aan had en volgens haar perfect waren voor deze trail. Ze was maar voor een week op pad, omdat ze in etappes de camino wilde doen. Dat kan natuurlijk ook! Op een christelijk tijdstip gingen we slapen. ;-)

Donderdag 3 november 2022:

Laredo bleek een heel knus stadje en ik genoot van de zonnige uurtjes in de ochtend op het strand. Het werd ineens donker en ja hoor, hier ging het ook regenen. En niet te zuinig. Ik schuilde in een leuk Argentijnse barretje, waar ik al snel in gesprek kwam met wat andere bezoekers. Luis (80) uit Madrid, maar die nu hier woonde, kwam naar me toe en vroeg of ik zin had om zijn expositie te bekijken. Ja hoor. Dus stond ik even later schilderijen te bewonderen en fijne gesprekken te voeren met deze kunstenaar. Hoe leuk! Bij terugkomst in de bar kwam er even later een totaal verregende pelgrim binnen. HIj sprak Spaans en ik kon hem niet goed thuisbrengen. Dus begon ik een gesprek met hem en hij bleek Nederlands en heette Rogier! Maar hij woonde al geruime tijd in Barcelona. Hij was op zoek naar het klooster waar ik ook sliep. Haha. Ik zei dat we elkaar dan wellicht nog wel zouden zien.

Omdat het wat opklaarde, liep ik naar de tunnel. Onderweg zag ik een gezellig uitziend restaurantje en aangezien het al ruim lunchtijd was, ging ik daar uitgebreid lunchen. De tunnel was niet veel verderop. Lachen! En ik was de enige daar!

Die avond was er een gratis voorstelling in het theater en daarvoor ging ik een kaartje regelen. Wat super dat Spanje zo actief is in cultuur promoten!

Het bleek een bijzonder drieluik; in stilte, gescheeuw en gezang. Terug in het klooster trof ik Rogier aan in de keuken. We kwamen in gesprek over Vipassana, Ayahuasca, mediteren, leven, etc. Hoe fantastisch!

Vrijdag 4 november 2022:

Ik had Rogier broodjes beloofd, maar die vogel was al gevlogen toen ik opstond. Bij het busstation vond ik hem ook niet meer, dus begon ik aan mijn etappe naar Liendo. Die droog begon... maar eigenlijk al voordat ik Laredo verlaten had kon ik mijn poncho alweer aantrekken en mijn tocht vervolgen in regen, wind, storm, etc. Tja.... Dit was té gevaarlijk om de shortcut te nemen (die getipt werd bij mooi/droog weer) en dus liep ik over de weg. Lastig vinden en ik vroeg dan ook een man die met zijn hondje een paard ging voeren hoe ik het beste in Liendo kwam. Ik deed immers de Camino del Norte al reves (tegen de richting in)... Wat een gedrama in dat weer. Toen ik dan eindelijk toch in Liendo aankwam, had ik het even helemaal gehad. Ik meldde me bij het gemeentehuis om te laten weten dat ik in de herberg wilde slapen en er werd iemand geregeld. Ik kon naar binnen. Het was natuurlijk nog vroeg en ik ging me organiseren. Ik mocht zelfs een wasje draaien! Helaas werd de verwarming nog niet aangezet, want het was immers "nog geen winter". Op hoop van zegen dan maar dat mijn kleren op tijd zouden drogen. Want buiten hangen was geen optie met dit weer. Ik ging lunchen in een arbeiderstent. Verschrikkelijk, ergste menu del dia ooit. Maar goed... Terug naar de herberg, waar inmiddels een paar andere pelgrims binnengekomen waren. We kwamen in gesprek en met Bianca en nog een meisje op de fiets ben ik die avond ook nog wat gaan eten in een ander (wél leuk en lekker) tentje. We hebben bijna gesmeekt of toch de verwarming even aan mocht. Na het dansen van de buren mocht dat. Hoe fijn! Morgen droge kleding! We bespraken de routes vanaf dit punt en de eerstvolgende herberg was pas op 33 km van hier! Dat ga ik niet doen. Niet halen ook... Dus besloot ik morgenvroeg terug te lopen naar Laredoen vanuit daar de bus te nemen naar Bilbao; mijn wandelavontuur zat er wat mij betreft op na morgen...

Zaterdag 5 november 2022:

Mijn laatste wandeldag! En wat denk je? Droog EN zonnig! Een stralende dag en een oogstrelende route! Waarvan het maar goed was dat ik die gister niet ben gelopen in de regen; rotsblokken en dus slipgevaar. Bianca en ik genoten met volle teugen van het fantastische uitzicht en de fijne wandeling naar Laredo. Samen genoten we daar van een heerlijke lunch, op het terras, IN het zonnetje bij datzelfde Argentijnse restaurant! Zo fijn! We namen afscheid van elkaar. Ik nam de bus naar Bilbao en zij liep verder richting Santander. In de bus kwam het besef van wat ik de afgelopen weken had meegemaakt; wát een bijzondere ervaring was deze reis! Het onderweg zijn als pelgrim en ook als zodanig herkend worden had veel in me losgemaakt. De reacties van mensen die ik tegenkwam, de verhalen van medepelgrims, de openheid en diepgang die bijna moeiteloos ontstond met andere wandelaars, de soms magische plekken waar je wandelde en de weergaloze uitzichten. Om nog maar niet te spreken van de innerlijke krochten, ontboezemingen, inzichten, sprongetjes, gelukzaligheden en ontroeringen die ik mocht ontdekken. Op het moment dat ik in de bus zit, krijg ik een appje in de Pelgrimsgroep app van de camino Portugues. Het is van Marina. Ze heeft een stukje geschreven over wat het wandelen als pelgrim inhoudt. Het raakt me en de tranen rollen over mijn wangen. Laat het maar lekker los, Loetje. Je hebt het zó goed gedaan!

Eenmaal aangekomen in Bilbao ga ik met de metro naar Casco Viejo waar het vrouwenhostel is waar ik zal logeren. Ik word warm ontvangen en blijk vooralsnog de enige gast te zijn. Betalend weliswaar. Want dit hostel heeft altijd gasten. Maar dan als soort van opvanghuis voor vrouwen. Om wat voor reden dan ook; huiselijk geweld, financiële problemen, drugsproblematiek, etc. Een bijzonder onderkomen dus. Ik geniet van mijn kamer alleen, kleed me om en ga naar een pleintje even verderop waar het gonst van de menselijke gezelligheid. Ik bestel een wijntje en ga zitten aan een tafeltje wat NET vrijgekomen is. De rest is allemaal bezet. Ik sla het publiek gade en geniet van de mensenmassa. Tegen 22u loop ik met een tevreden glimlach terug naar het hostel en ben nóg blijer als ik zie dat ik nog alleen ben in de kamer. Ik ga nog even douchen en kruip dan in mijn bedje.

(Bilbao verslag; zie aparte blog)