Vipassana meditatiecursus België

Aangezien mijn kennismaking met de VIpassana meditatietechniek eigenlijk ook een hele reis was, plant ik hierbij ook dat verslag.
Alvorens te vertrekken (overmorgen) naar India, alwaar ik van 19 - 30 januari zo'n zelfde cursus zal volgen...

MIJN EERSTE VIPASSANA MEDITATIE CURSUS; OPEREREN KUN JE LEREN…

Al sinds ik me kan herinneren ben ik leergierig geweest. Mijn ‘hoe & waarom fase’ is nooit helemaal gestopt zou je kunnen zeggen. Dat ik hierbij regelmatig diverse grenzen opzoek is ook geen geheim. De afgelopen jaren zijn er nogal wat cursussen, therapieën, workshops, opleidingen, analyses, e.d. de revue gepasseerd…

Totdat het tijd was (jawel) voor mijn eerste Vipassana meditatie.
Ondanks verhalen van diverse mensen in mijn omgeving in de afgelopen jaren over hun ervaringen met deze vorm van meditatie, is die specifieke naam (Vipassana dus) geen enkele keer blijven hangen. Gisteren kwam ik erachter dat in het populaire boek “Eten, Bidden, Beminnen” de Vipassana meditatie omschreven wordt als zijnde de “Extreme Sports Editie van transcendentie”… Een treffende beschrijving als je het mij vraagt. Dat boek had ik vorig jaar maart al gelezen, maar ik herinnerde me niet dat er over deze methodiek gesproken werd. Tot ik begin maart van dit jaar wederom een soortgelijk verhaal vernam. Dit keer raakte het echter een snaar die mijn gehele systeem in trilling bracht. Het geluid was veelbelovend. Hier wilde ik meer van weten!

De daad bij het woord voegend, tikte ik de volgende dag het voorgeschotelde wereldwijde web adres in op mijn laptoppie (www.pajjota.dhamma.org) en begon te lezen op de sober uitgevoerde website. Over de bijzondere meditatietechniek, de grondlegger, het gehele programma en andere achtergrondinformatie. Hoe meer ik las, hoe opgewondener ik werd. En ‘vreemd’ genoeg niet op een hieperdepieper-manier waar ik normaal gesproken zo ‘bedreven’ in ben, maar op een tot tranen toe geroerde & rustgevende wijze. Het liefst zou ik die dag nog afreizen naar België (waar het dichtstbijzijnde centrum gevestigd is) en mee willen doen met zo’n cursus. Maar dat kon natuurlijk niet. Bovendien wilde ik mijn enthousiasme en impulsieve acties even laten bezinken en er een nachtje over slapen…

Aangezien er nogal wat wachtlijsten waren in het cursusoverzicht, heb ik me de volgende dag alvast ingeschreven voor een 10-daagse cursus in juli. Dat was de eerste mogelijkheid dacht ik, maar ik kreeg al snel bericht dat ook deze cursus al volgeboekt was en de wachtlijst te lang was om nog nieuwe mensen toe te voegen. Dus gokte ik op de eerstvolgende mogelijkheid; 1 t/m 12 september. Ook hier was al een wachtlijst, maar deze was nog niet te lang. Er werden nogal wat persoonlijke gegevens gevraagd. Braaf vulde ik iedere vraag naar waarheid in…

Met een gezonde dosis scepsis ben ik op 6 juni 2010 naar de open dag van het centrum in Dilsen (bij Maaseijk) gegaan. Ik wilde met eigen zintuigen waarnemen in hoeverre het een ‘geitenwollensokken’ bedoening was waar ik me verre van wilde houden, OF dat het daadwerkelijk de vibes had die ik tijdens het lezen van de website had ervaren.

Dat laatste bleek het geval; geen gezweef, geleuter of gezever. Geen sektarische toestanden of verborgen agenda’s, maar rechttoe rechtaan informatie en antwoorden. Wat videomateriaal in de vorm van interviews en ervaringen van verscheidene cursisten. Totaal vervuld van nog meer ‘verlangen’ naar een 12 daags “stilteverblijf” hier, was ik geheel overtuigd van mijn intentie om de Vipassana techniek eigen te gaan maken.

En zo geschiedde…

Maar wel pas na enigszins zenuwslopende weken voorafgaand aan mijn vertrek. Ik zou zelfs nog op 1 september een belletje kunnen krijgen dat ik welkom was om aan de cursus mee te doen.

Gelukkig hoefde ik niet zó lang te wachten. Ik kreeg op vrijdag 20 augustus het telefoontje met de vraag of ik nog mee wilde doen. Na een volmondig “JA” kreeg ik de kriebels te pakken en leek het hele universum me te willen voorbereiden op wat komen ging. Na maanden van ‘dichtstilte’ kwamen er zelfs spontaan diverse gedichten uit mijn handen. Wat stond me allemaal te wachten?!?

Op woensdag 1 september kwam ik rond 15u aan op het terrein van het Dhamma Pajjota Meditatie Centrum. Ik schreef me in en kreeg een kamernummer toegewezen. Op de kamer was een medecursist al haar bed slaapklaar aan het maken. Ik stelde mezelf voor en er volgde een kennismakingsgesprekje. Ook onze overbuurvrouw (mannen- en vrouwenverblijven waren tijdens de cursus strikt gescheiden) kwam erbij. Het werd een gezellige boel. So far so good…

Die avond werd de eerste meditatie een notabele bijeenkomst. Er werd door alle cursisten beloofd dat ze zich aan de regels zullen houden gedurende de komende 11 dagen. Vanaf dat moment gold ‘edele stilte’. Dat wil zeggen; Stilte van lichaam, spraak en geest. Dus niet spreken, geen lichamelijk contact, gebarentaal, briefjes, oogcontact, etc. Wellicht ondenkbaar voor sommigen, maar ik keek daar écht naar uit!

Om 21u was het bedtijd. Voor het doucheschema had ik mezelf om 04.00u gelijk ingeschreven, omdat ik het wel zo prettig vind mijn dag fris gewassen te beginnen. Aangezien ik twee kamergenoten had en een douche en wc in het vertrek, besloot ik mijn oordoppen in te doen. Ik slaap ZO licht; Van die gong word ik heus wel wakker…

NOT! Schaduwen en lichtflitsen wekken me enkele uren later. Het is dan al 4.20u! Het tijdstip van opstaan is uiteraard nog niet verankerd in mijn systeem en (dus) ben ik met die geweldige ooruitvinding finaal door die gongslagen heen geslapen! Geen nood, dan maar op een later tijdstip douchen. Hup, die kleren aan, een plens water in mijn gezicht, tandjes poetsen en op naar de meditatiehal.
Van 04.30u tot 06.30u kreeg ik daar de eerste introductie tot het mediteren in de Vipassana stijl. Nog niet de methode, maar één van de voorbereidende oefeningen. Voor nu was dat enkel en alleen je ademhaling te observeren die je neus in en je neus weer uit gaat… En dat urenlang. Op het inschrijfformulier had ik voornamelijk mijn psychische historie vermeld. Omdat ik dacht dat het juist emotioneel een hele toer zou kunnen gaan worden. Aan mijn fysieke geschiedenis maakte ik niet veel woorden vuil. De waarschuwingen van mensen dat het lichamelijk erg zwaar zou worden, had ik lichtvoetig in de wind geslagen; ik was immers een sportvrouw…

Maar DAT was even schrikken na een half uur (!) zitten! Ik begon over mijn hele lijf al pijnscheuten te krijgen. En dat met nog minimaal 10 uur te gaan!?! Oude en verse kwalen en blessures speelden onverbiddelijk op; vooral mijn knieën, onderrug, wreven en bovenrug bezorgden me helse pijnen. Mijn zwakke plekken. Diverse standjes en houdingen probeerde ik uit. NU mocht dat nog. Over een paar dagen mocht je niet meer gaan verzitten…

Daarbij kon ik maar met moeite mijn concentratie op de ademhaling vasthouden. Mijn gedachten leken een concours Hippique te houden in mijn hoofd. Zo nu en dan leek het zelfs wel op een soort Alice in Wonderland; onlogische en onsamenhangende beeldreeksen flitsten voorbij.

Om 6.30u was het tijd voor het ontbijt. Dit bleek werkelijk een onvoorzien feest; warme havermoutpap, warme vijgen, pruimen en rozijnen in gekruid sap, biologisch brood, tahini, fruit, yoghurt, muesli, etc. Er was van alles. Vooral de pap met warme vruchten; dat werd mijn favoriete kostje voor de komende ochtenden. Rond 7u ging praktisch iedereen nog even rusten of een wandelingetje maken door de (afgescheiden) wandelpaden op het bosrijke terrein. Om 8u werd je verwacht klaar te zitten in de meditatiehal om de verdere instructies van die dag te krijgen en datgeen in de praktijk te brengen. Dit keer werd er tot 11 uur gemediteerd. Al dan niet met een korte check van de leraar voorin de zaal en de mededeling dat je een gedeelte van die tijd in je kamer (in plaats van in de meditatiehal) mocht mediteren indien gewenst.
Wanneer dat mocht, liet ik het me geen twee keer zeggen; op mijn bed met de muur als (koude!) steun was het goed vol te houden om al werkend (jawel, keihard!) te blijven zitten… Ook het concentreren ging me wonderbaarlijk goed af! Ook het concentreren ging me wonderbaarlijk goed af! Zo kon ik gefocust en in alle 'rust' werken, want keihard werken is het!

Om 11.00u werd er een overheerlijk vegetarisch menu dagelijks voor ons op tafel getoverd. Wat een smakelijk genot! In stilte werd er gegeten, weer wat gewandeld en/of gerust.
Tot 13.00u, want dan stond de volgende meditatiesessie op het programma, die dit keer tot 17.00u duurde. Met wat korte pauzes van 5 à 10 minuten. Om 17u kregen de nieuwe studenten wat fruit (als laatste ‘maaltijd’ van de dag). De oud studenten moesten het doen met wat citroenwater of thee. Om 18u hadden we dan weer een groepsmeditatie in de zaal en aansluitend een lezing in een ander gebouwtje op het terrein. Deze lezingen waren grappig en leerzaam.

Het zitten tijdens die anderhalf uur durende lezing was de volgende beproeving, na al de hele dag gezeten te hebben. Na de laatste meditatie van 20.30u tot 21u wensten de leraren ons een goede nachtrust. Mocht je nog een vraag hebben, dan kon je naar voren komen om die te stellen.

Die nacht werd een hel... Het inslapen ging goed, maar om 3u werd ik wakker van de pijn. Het voelde alsof ik geradbraakt was en ik overal blauwe plekken had. Zelfs zonder te bewegen deden al mijn botten me zeer. Dit kan toch niet de bedoeling zijn???
Dag twee hielden sommige cursisten het voor gezien. Niet onbegrijpelijk, maar ik was vastbesloten om deze tien dagen toch zeker nog vol te houden. Ik regelde twee extra dekens (het was ZO koud op onze kamer!) en een stoel in de meditatiehal. Zo zou ik de komende dagen wel doorkomen.

Maar de volgende nacht leek mijn lichaam er NOG erger aan toe te zijn! Alsof alle gewrichten gebroken waren en mijn huid van mijn lijf was gerukt. HELP! Wat MOET ik hiermee??!? Ook al ging de waarschuwing vooraf regelmatig door mijn hoofd (“Ga ervan uit dat je pijn gaat ervaren, maar weet ook dat deze erbij hoort, dat het een doel dient en dat het ook weer zal verdwijnen”…), dit was bijna onverdraaglijk. Ja, zelfs voor iemand met een dergelijk hoge pijngrens als die ik heb! Grrrrrrrrr…………….

En inderdaad; die pijnen gingen voorbij. Pijn waarderen kun je leren! ;-) Vooral toen we de VIPASSANA techniek leerden toepassen, werd zoveel meer veel draaglijker. Dat ik in die 38 levensjaren nog steeds geen zitvlees had gekweekt (zo dacht en zei ik altijd), had blijkbaar meer met geestelijke ‘onrust’ te maken, dan dat het puur fysiek was. Toen de eerste keer van ons verlangd werd dat we een uur van VOLHARDING en VASTBERADENHEID moesten uitzitten ZONDER te bewegen, en mij dat LUKTE, was ik dan ook bijna uitzinnig van geluk! Wat een zaligheid dat ik die pijn kan ‘wegwerken’ met mijn geest! Maar ook euforie is eindig en ook DAAR moet je je los van zien te maken. Onthechten. Dat is uiteindelijk het hele doel van de Vipassana techniek. Gelijkmoedig blijven. Je niet hechten aan prettige of onprettige ervaringen. Alles te laten zijn zoals het is. Alles komt en gaat. Alles is vergankelijk. “Anicca!”

Daar werd ik dan ook knetterhard mee geconfronteerd toen ik tijdens zo’n uur zitten in de eerste minuten al ‘geplaagd’ werd door een hardop ademende buurvrouw. Dit stoorde me zó enorm! Tegelijkertijd wist ik dat het niet persé DAT was wat me irriteerde, hetgeen BUITEN mezelf lag. Maar vooral het feit dat ik niet WEG MOCHT en IK dus de situatie moest accepteren zoals die WAS! DJIEZUS, wát een frustratie! Hier WIL ik niet zijn! Ik WIL niet meer in situaties gedwongen zijn te blijven waarin ik me niet prettig voel! De tranen stroomden over mijn wangen. En dan duurt een uur lang! Ik trachtte dan ook het geleerde in praktijk te brengen; gelijkmoedigheid (de inhoud van dit woord wist ik intellectueel gezien wel, maar aan den lijve ONDERVINDEN is iets totaal anders…) zien te bewaren, het NU te accepteren en er het beste van te maken. Mijn frustraties opzij zetten en deze ‘test’ doorstaan.

Dat lukte aardig, maar zo nu en dan kwam die razernij van binnen weer opzetten. Vanbuiten was ik schijnbaar onbewogen (afgezien van de biggelende tranen aan mijn wangen, kin en neus), maar vanbinnen schreeuwde ik het uit, schopte ik tegen muren en zwaaide ik met mijn vuisten. GEK leek ik te worden. Toen dat uur er dan ook opzat, brieste ik naar buiten. Op zoek naar de manager. Ik MOEST dit kwijt! Op haar kamer was ze niet. Ik spotte haar tussen de andere cursisten en ik liep op hoge poten naar haar toe. “Ik MOET met je praten!” “Sssssssssst, niet hier. Rustig,”zei ze. Dat was olie op het vuur, maar dat probeerde ik uit respect voor mijn medestudente in te houden. Dus liep ik ‘gedwee’ mee naar haar kamer en gooide alles eruit. Bijna een uur heb ik met haar gepraat, heb ik mijn bodemloze gesnik vanuit mijn tenen toegelaten en kwam tot bedaren. Aangezien dit een noodgeval was (hoewel ik “heus niet de enige was”), stelde ze voor om even bij de lerares te rade te gaan. Die vertelde me dat ze dit soort ervaringen “STORMEN” noemen. “Zodra een dergelijke “storm” in je opkomt, moet je proberen je ademhaling weer te observeren om zodoende terug in de gelijkmoedigheid te kunnen komen.” Alleen al te weten dat er een woord bestaat voor die bizarre toestand, maakte dat ik me iets minder poco loco (la loca LouLou) voelde… Wat een opluchting was het ook om dat hele stuk eruit gegooid te hebben! Op naar de volgende zitting…

Zo gingen er dagen van pijn, euforie, genot en irritatie voorbij. Gedurende de nachten ‘schreef’ ik regelmatig stukjes in mijn hoofd, aangezien we niet mochten lezen, schrijven en tekenen. Daardoor bleek wel wat mijn passies zijn; schrijven, muziek, bewegen en natuur. Iedere ochtend lag er een deken van mist en/of rijp over het terrein. De spinnenwebben waren als met een dikke witte laag vocht bedekt, wat de tuin tot een sprookjesachtige entourage maakte. De maan van een minimaal streepje tot niets te zien transformeren, de vele sterren om 4u in de ochtend gade te slaan, de krijsende vogeltjes die hele conversaties hielden terwijl zo’n 90 menselijke gedaantes in stilte verzonken zijn, het pad met de ijverige mieren, de overlevingstactieken van de spin en de wesp, het oorverdovende onweer wat dreigend dichtbij voorbij denderde, etcetera. Hele blogs tikte ik ’s nachts, de meest onvoorspelbare liedjes kwamen (herhaaldelijk) in me op en de hoeveelheid rondjes die ik gewandeld heb op het terrein zijn talloos. En hoewel ik misschien zo nu en dan kan overkomen als een ondeugend ‘durske’… wat regeltjes betreft ben ik unnun braven Hendrika. Ik heb zelfs nog nooit gespijbeld! Heilig boontje, haha. Nou ja, die ene keer dan. Maar daarmee sneed ik uiteindelijk mezelf in de vingers, omdat we toen met school als afsluiting naar het Kröller Müller museum gingen. Een museum wat ik héél graag wilde zien. Uit loyaliteit met het clubje, dat een (in mijn ogen zeker rechtvaardig) punt wilden maken, ben ik toen ook niet gegaan…

Dus dat lezen, schrijven en sporten (wat ook niet mocht, evenals andere rituelen en gebruiken) heb ik netjes achterwege gelaten. Ieder woordje, zinnetje of gebaar wat ongevraagd op je af kwam, speelde urenlang door mijn hoofd. Wat een verschrikking! Laat me met rust! Ik WIL niet praten. Ik WIL geen oogcontact. Voorál die laatste dagen niet; de laatste kansen tot verdieping van de techniek...

Die ‘edele stilte’ is een gouden regel om een dieper effect van die meditaties te verkrijgen! Met de laatste twee dagen de opdracht om 24 uur per dag te mediteren. Behalve als je in slaap viel, mocht je uiteraard (even) rusten. Maar de tijd dat je wakker was, moest je naast je zittende meditaties al je handelingen bewust en meditatief ervaren. Fantastisch!

Zon en regen wisselden elkaar af die dagen. Maar de 10e dag (de aankomstdag werd dag 0 genoemd), zaterdag 11 september, was het schitterend zomerweer! De zon straalde zoals die in geen weken meer gestraald had en verwarmde het hele terrein en haar (tijdelijke) bewoners. ’s Ochtends werd er nog serieus gemediteerd, maar die middag mocht er voor het eerst weer gesproken worden! Ook de koorden die als afscheiding dienden tussen mannen- en vrouwenverblijf werden losgemaakt. Een gekakel van jewelste was het gevolg. Maar ook tranen. Tranen van geluk. Want potverdikkie, wat een intens mooie ervaring is het om al die dagen ALLEEN met JEZELF te (mogen) zijn en je zo gigantisch veel ‘stormen’ hebt moeten en kunnen doorstaan. Dat je daadwerkelijk je beloftes bent nagekomen en je de Vipassana techniek eigen mocht maken. Dat dit allemaal mogelijk is gemaakt door liefdevolle, vriendelijke mensen. Onbaatzuchtig en zonder oordeel. Ik voelde me een bevoorrecht mens…

Uiteraard werd er de rest van die dag ook nog gemediteerd. We kregen zelfs een extra meditatietechniek aangeleerd als een soort balsem voor de opengereten wonden door de techniek. Het is namelijk een soort van opereren in eigen geest en lichaam wat je doet met Vipassana meditatie. En dat is niet altijd even aangenaam…

Ontwapenend was het om de medecursisten te leren kennen. Alle 11 dagen had je ze gezien, maar ook weer niet. Wat vooral opviel was de schoonheid van een ieder. Nu er weer gelachen mocht worden, werd iedereen zoveel mooier! Prachtige mensen, stuk voor stuk. En ook al mocht er met de mannen gepraat worden, de vrouwen bleven voornamelijk met elkaar klessebessen. Grappig. Uitgelaten, trots en dankbaar gingen we dan ook de laatste meditaties in, om voldaan de laatste nacht in te gaan.

Zondagochtend werd er na de laatste meditatiesessie en het ontbijt volop gepoetst en opgeruimd. Het terrein zo schoon mogelijk achterlaten was wel zo respectvol. Daarna volgden de knuffels, het uitwisselen van enkele adressen en het gedag zeggen. Toen het begon te regenen vond ik dat een goed teken om te vertrekken. Terug naar Nederland. Terug naar de uitdagingen thuis en in het dagelijkse leven. Met het voornemen me aan het ‘huiswerk’ te houden; ’s ochtends en ’s avonds een uur mediteren. Tot nu toe lukt dat aardig. Ik ga zelfs in oktober terug naar het centrum in België om 12 dagen te gaan ‘dienen’. Wat terugdoen voor wat ik gekregen heb. En om zodoende mede mogelijk te maken dat meerdere mensen deze Vipassana techniek mogen leren… Pay it forward!

May all beings be happy!
METTA…


ENERGETISCH GEWELD

Energetisch geweld
Barst om me los
Geplette voegen
Staan op scheuren
Afbladderend gesteente
Legt de kern bloot
Zenuwen komen boven
Maar stellen me gerust
Enkel schone goedheid
Is wat rest



Boekel, 290810 08.00u