Vipassana... dat ruimt lekker op (de Verdieping)

Vipassana… dat ruimt lekker op
(De verdieping)

(Sinds mijn vorige verslag van mijn allereerste Vipassana meditatie cursus in september 2010 heb ik geen (uitgebreid) verslag meer gedaan van mijn vervolgacties op dit vlak. En dat terwijl ik zó enorm enthousiast was en BEN over deze meditatietechniek en de filosofie erachter. Dus bij deze een update.)

Lichte paniek maakt zich van me meester. Hoe kom ik hier uit? Wat is er met mijn lijf aan de hand? Ik klop op de deur van de cursus manager. Ze ligt op bed en vraagt waarmee ze me kan helpen. Ik vraag om een afspraak met de lerares. Dat gaat blijkbaar niet zomaar en dus vraagt ze wat zij wellicht al voor me kan doen. Ik leg uit dat ik enorm verkleumd ben, niet meer warm lijk te kunnen worden, alles in mijn lijf pijn doet en ik daardoor mijn concentratie niet meer kan opbrengen. Het is net middag en dus heb ik niet lang ervoor warm geluncht. Ze staat op en neemt me mee naar een kantoortje alwaar onder andere een waterkoker staat. Vult een teil en een bekertje half met kokend water en vult de rest bij met naturel water totdat de temperatuur aangenaam genoeg is om me aan te verwarmen. Ze haalt mijn dekbed en mijn kruik en vult ook die met warm water. Ze meet mijn temperatuur (36 graden…) en stelt me gerust. Mede dankzij haar opbeurende gevoel voor humor ‘ontdooi’ ik langzaamaan. Een weldadige sensatie, na me dagenlang koud tot op het bot te hebben gevoeld. En ik kom enigszins tot rust.

Ja… dit keer had ik fysiek wat extra hindernissen te nemen tijdens de Satipatthana cursus in België. Want naast dit dagenlange onderkoelde gevoel, leek mijn gehavende nek (van mijn val d.d. 5 januari jongstleden) me al op dag 1 te gaan ‘nekken’. Bij aankomst was deze nog redelijk soepel en was de pijn draaglijk. Een nacht slapen op een ‘ijsblok’ als bed zette mijn nek echter geheel op slot. Met als neveneffect duizelingen na een uur ‘zitten’ (= mediteren). Extra handicaps die het opbrengen en bewaren van ‘gelijkmoedigheid’ tot een extra uitdaging maakten.
Poehé, wat een gevecht met mezelf werd dat.
Conditioneringen, patronen, overtuigingen en situaties werden genoodzaakt onder de loep genomen. Confronterende, maar daardoor enorm leerzame materie. Elluk nadeel heb su voordeel.
Uiteindelijk is het overall gevoel na afloop altijd dankbaarheid, trots en opluchting. Het blijft een laborieuze en smartelijke manier van je systeem resetten (vind ik)... Maar het ruimt wel lekker op.

Nou ja, lekker… haha. Leuk is anders kan ik je vertellen.
Sommige mensen wensen me “veel plezier” als ik weer naar zo’n cursus ga. Lief bedoeld uiteraard, maar “plezier” is nu niet het eerste wat in me opkomt als ik denk aan Vipassana meditatie. Wél na voltooiing overigens. Dat dan weer wel. Iedere keer krijg ik tijdens en na zo’n retraite uiteenlopende inzichten en ervaringen die alle ontberingen de moeite waard maken. 

En ja, ik WEET dat ze er zijn; de ‘tralala, waan je in het paradijs, huppel
& zing maar mee’ meditaties… Dat is, na uiteenlopende methodes uitgeprobeerd te hebben, echter niet de methodiek die ik verkies. Opruimen wil ik, tot de laatste cel uitroeien die giftige bende. Daarvoor is Vipassana (volgens de methode van S.N. Goenka, die overigens in september 2013 is gestorven) voor MIJ althans, de geschikte techniek. Ontrafelen van de beperkende knopen in je patronen en deze met wortel en al uit je systeem halen. Observeren van al je gewaarwordingen, daar niet op reageren en zodoende je cel geheugen neutraliseren. Wat ondersteund wordt door nobele stilte; niet praten, geen lichamelijk contact, geen oogcontact en je ogen neergeslagen. Ik en Ik dus… Jij en Jij. That’s it. Dit alles met een strak en vol program, waarbij je van 4 tot 21 uur hard aan het werk wordt gezet. Om 6.30u ontbijt, 11u lunch en daarna pas om 6.30u weer ontbijt. Enkel wat citroensap en/of thee om 17u. In ieder geval nu dan ook wel een paar onsjes ‘verlichting’. ;-)

In India (januari 2011) ben ik voor de spreekwoordelijke leeuwen gegooid. Na mijn getrubbel in België met het stilzitten enkele maanden daarvóór (zie verslag http://louilou.waarbenjij.nu/reisverslag/3741671/vipassana-meditatiecursus-belgi ), werd ik in India met mijn hoogblonde koppie als één van de 10 NIET Indiase vrouwen tussen de 300 vrouwen gezet, ergens vooraan. Met enkel een klein dun kussentje! Om niet moeilijk te willen doen in dit kippenhok van mensen (wat een ENORM centrum is dat! 300 à 350 vrouwen en 300 à 350 mannen (die je niet te zien krijgt gedurende de hele cursus overigens) en dan nog zo’n 150 à 200 mensen die er werken!), ben ik braaf op dat kussentje maar begonnen met mijn meditaties… Ik zie wel hoever ik kom… En zo ben ik de gehele 10 dagen doorgekomen!!! Megatrots en uiteraard met flink verbeten momenten. Maar potjandorie, keb t toch maar gedaan! Sindsdien zit ik dus zonder al te veel problemen al die uren in kleermakerszit op een kussentje.

Na mijn kennismaking in 2010 ben ik een maand later 12 dagen gaan dienen in datzelfde centrum in België (Dhamma Pajjota genaamd). Vipassana draait namelijk geheel op vrijwilligers en hun donaties. Tijdens het dienen gedurende die dagen is het de bedoeling dat je het geleerde in praktijk brengt. Dat wil zeggen dat je (zo veel mogelijk) gelijkmoedig blijft, compassie kunt opbrengen en aldus je taken kunt volbrengen. Bijna 24 uur per dag ben je met je tijdelijke collega’s aan het werk. Vier keer per dag kom je bij elkaar om te mediteren en aan het einde van een werkdag bespreek je eventuele zaken die aandacht verdienen. Het is niet ongewoon dat je in een dergelijke snelkookpan setting (heftige) wrijving/botsingen ervaart. Want het wordt allemaal door het Universum wel dusdanig geregeld dat jij JUIST die onuitstaanbare lamlendige niksnut (....) voor je kiezen krijgt, terwijl jij zo plichtsgetrouw en efficiënt je taken wilt uitvoeren. Jaaaaaaahaaaaaaaaaaa, das n hele kunst, om dan liefdevolle vriendelijkheid te blijven bezigen… Woeeeeeeeeeehoe! Wat MIJ betreft een perfecte leerschool om op een gezonde manier met je jezelf EN je medemens om te gaan.

Ik ben dus net terug van wederom een Vipassana meditatie cursus. Dit keer de Satipatthana verdiepingscursus. Een 8 daagse (10 dagen met aankomst- en vertrek dag erbij geteld) cursus. Twee jaar geleden heb ik die voor het eerst meegemaakt. Hier gaat het er NOG serieuzer aan toe. Men vereist minimaal drie 10 daagse (beginners) cursussen (die 12 dagen duren met aankomst- en vertrek dag) en kwam toen op kerstavond thuis hiervan. Wat dat aangaat vind ik januari een prettiger maand om ‘grote schoonmaak’ te houden. Een geestelijke en lichamelijke detox. Bigtime. Geen poeslieve ‘feel good’ aanpak…

De noodzaak van minimaal een uur dagelijks thuis mediteren zie ik ondertussen wel in. Ik zie het als onderhoud. Zodra mijn ritme in deze verwatert, merk ik dat snel genoeg. Zie het als tandenpoetsen; dat ga je ook niet pas doen als de tandarts gaatjes heeft gedetecteerd. Dat doe je uit voorzorg, om boren en onverhoopte andere drastische ingrepen te voorkomen. Zo is dat ook met mediteren…
Met zo nu en dan een in- en aangrijpende grote schoonmaak zoals mijn laatste ervaringen in België.

Eens kijken waar en wanneer ik een volgende cursus zal gaan volgen.
Voor nu genieten van de vruchten die deze Satipatthana heeft opgeleverd. Daarnaast natuurlijk proberen ook in het dagelijkse leven mijn gelijkmoedigheid te bewaren. De wet der natuur regelt het wel zodanig, dat je uitdagingen op je pad krijgt die je testen op orkaanproof (al dan niet) reageren. Easier said than done… Maar jochie jochie, goud om te weten dat het zo werkt!

Mocht je je op dit pad van Dhamma willen gaan begeven; DOEN! Het kan je leven veranderen! En mijns inziens enkel op een goeie en positieve manier. Dus… succes, volhard en houd vol!

Metta!
Marlou
<3


Schoon Schip

Opgebrand en uitgeblust
Verdiep ik me
In wat zó verankerd zit
Ontwortel en verwerp
Onwaarheden en waanzin
Scheid kaf van koren
En maak schoon schip
Met schone schijn

Januari 2017


PS: - Bij een Satipatthana cursus wordt vanaf het eerste uur van je verwacht dat je 24 uur per dag mediteert. Dus dat je naast de 11 uren zittend mediteren, je de rest van de uren meditatief (niet) handelt. Behalve dan de uren dat je (diep) slaapt…
- De manager en de lerares zijn de enige twee personen met wie gesproken mag worden tijdens de cursus.
- Mijn ‘onderkoeling’ is waarschijnlijk een gevolg geweest van zowel externe als interne factoren; door dusdanig intens mediteren kan er dermate veel loskomen dat het op uiteenlopende manieren een uitweg wil vinden... Anderzijds was buiten de ijzige vorst koning tot en met de vijfde dag. Daarna ontdooide de grond, en daarmee ook ik... ;-)
- In plaats van medicatie, kies ik voor meditatie. :-)

( In het kort even mijn ‘loopbaan’ tot dusver; september 2010, eerste cursus België, oktober dienen aldaar, januari 2011 2e cursus in India, 3e cursus Spanje 2012, 12 dagen dienen in Italië in 2013, diverse 3 daagse cursussen en paar keer enkele dagen dienen in België tussendoor en in december 2014 dus mijn eerste Satipatthana cursus. In 2015 nog een 3 daagse en in 2016 enkel dagen gediend.

Overal ter wereld zijn de cursussen exact hetzelfde! De techniek wordt aangeleerd door middel van instructies die worden gegeven door S.N. Goenka op een cassettebandje (Jawel! India, haha), CD, USB stick, oid.

Deze methodiek mist haar uit uitwerking niet. Mits correct uitgevoerd uiteraard. In uiteenlopende landen wordt Vipassana inmiddels toegepast in gevangenissen, scholen, overheidsinstanties, politie, rechters, etc. Er zijn ook kindercursussen. Voor informatie zie www.dhamma.org )